Vroeg in de ochtend rij ik met Frenk mee naar Soumagne waar de inschrijving vlot verloopt. Bij het vertrek zien we wel 5 soorten pijlen op de weg staan en lijkt het verstandig om even goed te informeren welke we moeten volgen; de witte dus! Om 8.20 rijden we weg.
Na 3 km volgt het eerste klimmetje in Xendelesse; de Reneubois. Op zich geen klim om van wakker te liggen. Maar ik hou er niet zo van als ik meteen in het begin van een tocht al flink moet trappen – ik kom liever wat later op gang en heb het gevoel dat ik dan ook beter rij.
Na de Renuebois is het dalen naar het Vesdredal. In Nessonvaux begint de eerste serieuze klim van de dag; de Transenster. Een mooie klim van 4 kilometer; een echte lekkere loper. Het wordt nergens echt steil maar een makkie is het zeker niet. We klimmen samen met een groep van de organiserende vereniging (cc Hawy) en ik klim gemakkelijk met de voorste mee. In het midden een jochie van een jaar of 12 die met speels gemak de pedalen ronddraait. Knap van die jongen; ik ben benieuwd hoe hij de finish haalt? In volle vaart suizen we via een iets te grote weg met behoorlijk veel verkeer richting Remouchamps en vervolgens langs de Ambleve richting Stoumont. Alweer een te grote weg. Jammer want de organisatie kan toch een keuze maken uit een scala aan prachtige wegen die deze streek herbergt; een gemiste kans. Er is duidelijk een keuze gemaakt voor wegen waarop snelheid gemaakt kan worden – wellicht heeft dat met de cyclosportive te maken die gelijktijdig met de toertocht plaatsvindt. Frenk en ik maken er in ieder geval gebruik van en rijden kop over kop in een rap tempo richting het dak van deze rit; de cote de Vequee.
Deze klim begint eigenlijk al in Targnon met een rustige 1 a 2% opwarming. In Stoumont, nadat we eindelijk de grote weg verlaten, kantelt de weg in verticale richting en is de stijging even serieus tot 9%. Vervolgens stijgt deze helling rustig verder met percentages tussen de 5% en 8%. Het wordt nergens echt zwaar, de omgeving is inspirerend; dat is de reden waarom ik aan deze tocht meedoe!
Boven aan de helling is de “streep” getrokken. We hebben de sommet de Vequee bereikt en nemen een paar foto’s.
De afdaling wordt ingezet. Het is geen afdaling die je in een paar kilometer weer “gelijkvloers” brengt. Geleidelijk daalt de weg in de richting van La Reid en Banneux. Op de N62 wordt helaas de grote weg weer genomen in de richting van Gomzé en door naar Trooz. Hierna wordt via de grote weg door het Vesdredal naar Nessonvaux gereden waar we eindelijk weer wat leuke wegen voorgeschoteld krijgen (hoewel we deze op de heenweg ook al gereden hadden, was dat wel een opluchting).
Na een korte pauze rijden we via het Bois d’Olne weer met de wind vol op de kop in de richting van Soiron. Dat valt toch wel tegen; de laatste tien kilometer met de wind vol in het gezicht op een licht hellend parcours. De helling in Soiron is de laatste scherprechter want de laatste stijging naar de voetbalkantine in Soumagne is te kort om de benen echt te laten kraken. In de feesttent drinken Frenk en ik een lekkere Jupiler. Dat hebben we wel verdiend! .
Lekker gefietst. De route was uitstekend uitgepijld. Maar de route zelf was toch tegenvallend. In zo’n prachtige streek vrijwel alleen op de grote wegen rijden is doodzonde! Wat dat betreft mogen ze eens te rade gaan bij de routebouwers van de Steven Rooks classic of de Shimano fiets challenge. Daar kunnen ze veel van leren.
Boven aan de helling is de “streep” getrokken. We hebben de sommet de Vequee bereikt en nemen een paar foto’s.
De afdaling wordt ingezet. Het is geen afdaling die je in een paar kilometer weer “gelijkvloers” brengt. Geleidelijk daalt de weg in de richting van La Reid en Banneux. Op de N62 wordt helaas de grote weg weer genomen in de richting van Gomzé en door naar Trooz. Hierna wordt via de grote weg door het Vesdredal naar Nessonvaux gereden waar we eindelijk weer wat leuke wegen voorgeschoteld krijgen (hoewel we deze op de heenweg ook al gereden hadden, was dat wel een opluchting).
Na een korte pauze rijden we via het Bois d’Olne weer met de wind vol op de kop in de richting van Soiron. Dat valt toch wel tegen; de laatste tien kilometer met de wind vol in het gezicht op een licht hellend parcours. De helling in Soiron is de laatste scherprechter want de laatste stijging naar de voetbalkantine in Soumagne is te kort om de benen echt te laten kraken. In de feesttent drinken Frenk en ik een lekkere Jupiler. Dat hebben we wel verdiend! .
Lekker gefietst. De route was uitstekend uitgepijld. Maar de route zelf was toch tegenvallend. In zo’n prachtige streek vrijwel alleen op de grote wegen rijden is doodzonde! Wat dat betreft mogen ze eens te rade gaan bij de routebouwers van de Steven Rooks classic of de Shimano fiets challenge. Daar kunnen ze veel van leren.
