Zwitserland graubunden dag 2 Arosa

Ook de tweede dag staat de zon aan een stakblauwe hemel. Het is nog iets warmer dan gisteren en het beloofd weer een mooie dag te worden. Das heutige ziel: de Arosapass. Een lange klim naar Arosa, een mooi wintersportwalhalla als er sneeuw ligt.

De grote weg via Chur bewaar ik voor de terugweg. Want van de talrijke motoren gisteren op de Fluelapas heb ik wel een beetje genoeg. Op de michelinkaart heb ik een weg zien lopen van Passug naar Tschiertschen en een hele kleine weg naar Molinis. Voor de zekerheid vraag ik de mensen die het terras bij café der Muhle bevolken om raad. Gein problem!; aldus de lokale bevolking. Een kleine weg die wel verhard blijft. Sehr Shön doch schwer! Daar blijkt geen letter van gelogen.

Vanaf het vertrek loopt de weg strak omhoog. In 6 km tijd klimt de weg van 700 naar 1300 meter. Een loodzware klim met stijgingspercentages die deze schamele wielertoerist doet verbleken. Gelukkig nauwelijks verkeer en in dat opzicht dus een genot om te fietsen. Een magnifieke afdaling richting Molinis op een goed verharde weg waarop nauwelijks een auto past volgt. Tijdens de afdaling zie ik de bui al hangen. De 250 hoogtemeters die ik afdaal moet ik direct weer omhoog om op de weg naar Arosa te komen. Bij een bron in molinis fris ik me even op met het ijskoude water.

Vervolgens fiets ik met een 70-jarige Zwitser naar boven. Hij verklapt dat mijn hoogtemeter de eerste 2,5km niet onder de 10% zal komen; weer een heerlijk vooruitzicht! Boven verhaalt de man lyrisch over de prachtige klim naar Arosa die me nog te wachten staat. Bij het eerstvolgende kapelletje sla ik een kruis en hoop dat ik op 70-jarige leeftijd nog net zo kan genieten van het fietsen als deze aardige Zwitser.

De klim naar Arosa is goed te doen. De stijgingspercentages zijn mild en komen nauwelijks boven de 5%. De estetische waarde is echter weer uitzonderlijk. Uitgestrekte alpenweiden begeleiden mij naar besneeuwde toppen die ik in de verte al zie liggen. De laatste 3 km laat de berg zich nog even voelen en helt de klim tussen de 8 en 10%. Op dat stuk zie ik een moeder met kind fietsen. Het meisje schat ik ongeveer 7 jaar oud. Ik moedig haar aan want weet dat ze nog een taai stuk te gaan heeft.

In Arosa kijk ik of er geen reisgenoten te zien zijn. Zij zijn met de trein vanuit Chur naar Arosa gegaan. Op de terassen kan ik echter geen bekend gezicht ontdekken en ik eet maar iets op eigen houtje. Een lekker bouillonsoepje met ei en brood. Arosa is een plaatje!

Na een rondje door Arosa daal ik weer af van waar ik gekomen ben (er is ook geen

andere mogelijkheid). Wel daal ik nu helemaal tot Chur en neem hier nog even de tijd om dit stadje te bekijken. Absoluut de moeite waard.

Mooie gebouwen, gezellige aanblik. Eigenlijk zoek ik een plek op het terras waar ik het voetbal kan kijken. Duitsland moet het in de achtste finales van het WK opnemen tegen Engeland. Maar nergens is iets te beleven. Winkels zijn dicht en op de terassen is het erg rustig; geen buitentv's of schermen te zien.Dus maar direct door naar het hotel. Het eerste stuk daar naar toe is echter verschrikkelijk. Het begin van de Lenzerheidepas is erg steil maar nog erger; er rijdt erg veel verkeer. Motoren, auto's, vracht-verkeer, bussen etc. Gelukkig kan ik na een kilometer of twee afbuigen naar Passug waar ik kan uitbollen naar het hotel. Althans; het laatste klimmetje durf ik niet aan voordat ik een paar Stange genuttigd heb.

De laatste lijdensweg duurt gelukkig maar 500 meter en een kwartier later plof ik in de bank voor de tv. Die Manschaft hats wieder geschaft und die Englander kunnen nach hause!

Het einde van twee prachtige fietsdagen. Het weekend wordt afgesloten met een goeie afdronk op het terras van het hotel. De Sjtange en de wijn vloeien rijkelijk, de prestaties worden steeds beter, de ideeën voor de volgende sportieve trip steeds extremer. Na een korte maar diepe slaap brengt de bus ons weer huiswaarts.