Om 9.00 uur s'- ochtends in de kou vertrokken. Een klein ritje van thuis naar Libeek. Halverwege terug (startkaart vergeten) en weer naar Libeek. En vanaf Libeek de 120 km toerversie door grotendeels mooi Waals landschap. Het verhaal laat zich opdelen in een aantal hoofdkenmerken:
Lekke banden
De weg is nat van een plensbui die 's-ochtends vroeg de wegen teisterde. Het regent niet alleen water doch ook lekke banden. Is er aanvankelijk opluchting dat er alleen heeeeel veel anderen aan de kant van de weg staan. Na 10 km val ik zelf ook in de prijzen en moet ik mijn voorband verwisselen. Snel weer verder maar 10 km later wederom prijs. Alweer de voorband. Gelukkig fiets ik niet alleen en heeft Erik voldoende voorraad in zijn fietstasje. Tijdens de 1e controle/bevoorrading koop ik maar een paar extra bandjes voor de zekerheid. De laatste lekke band constateer ik een dag later als ik mijn fiets een beetje wil schoonmaken. Drie op één dag dus.
Klimmen
De tocht begint met een paar klimmetjes zoals er legio in Limburg te vinden zijn. Rondelen, Ulvend, Onze Lieve Vrouwenbos. De eerste verassing is een heuvel met de naam Grise Pierre (grijze rots). Niet alleen verrassend door zijn ferme stijgingspercentages maar zeker ook gezien het feit dat ik deze mooie klim niet ken. Terwijl deze toch in mijn favoriete fietsgebied ligt! Hierna komt een heel leger onbekende klimmetjes voorbij. De routebouwers rijgen de klimmen aan elkaar want er is geen meter vlakke route te bespeuren. De weg wordt er intussen niet beter op. Het is vaak weer asfalt zoeken tussen de gaten. Maar één groot voordeel, vrijwel geen auto's en een prachtige omgeving.
We zitten intussen al in het land van Herve als de tweede verrassend leuke maar erg zware, klim zich aandient: de cote de Hansez. In een paar hectometer heis je jezelf hoog boven het naastgelegen Nessonvaux.
Eerst het mooie uitzicht en de percentages van boven de 10%. Dan even "rust"met 6,7 en 8 % om vervolgens de apotheose aan te gaan en de muur van 15+ te beslechten. Er lijkt geen einde aan te komen. De omgeving is echter van verblindende schoonheid, het weer is lekker en de benen draaien lekker. Geen klagen dus!
De afdaling van de cote de Foret naar Chaudfontaine gaat in een rotvaart. Als ik beneden ben voel ik dat de benen nalaten. De kracht vloeit er langzaam uit. Er moeten echter nog een 50 kilometer gefietst worden en al snel wordt duidelijk dat dit vandaag geen kattepis is. Cote de Casmatrie is de volgende col die bekend staat om zijn schone haarspeldbochten. Deze blijven uit! Blijkbaar heeft iemand het in zijn hoofd gehaald om de fietsers de kortste weg naar boven te sturen over de Pierre Blanche. De schoonheid verdwijnt en hiervoor komt een eersteklas Waals gedrocht in de plaats. Het bord bij het inrijden van de straat spreekt boekdelen; 18%!! Gelukking heb ik een triple gemonteerd want anders had ik bij de lange rij lopers kunnen aanschuiven. Nu kon ik me een weg naar boven harken, trekken slepen. Het gevoel dat het zuur explodeert in je spieren, je longen uit elkaar klappen van de inspanning. Duizend doden heb ik gestorven op deze helling, maar de rue Pierre Blanche wordt niet mijn Waterloo.
De volgende "echte" helling is de Rue des Heids. Ook weer een verschrikkelijk ding dat op plaatsen de 15% aantikt. Maar de heids valt in het niet bij het geweld dat eraan voorafgaat. De benen zijn toch weer redelijk hersteld.Erik, die ik tot de Casmatrie nog redelijk kon bijbenen, moet ik wel weer laten gaan. En zo wordt de 3e controle/bevoorrading bereikt. Een paar blikjes Aquarius en we gaan weer verder.
De Halembay en de St. Pierre laten we links liggen en we rijden vanaf Visé linea recta naar Libeek. Hier wachten de nodige glazen bier, de Boppers, en veel fietsers ons op. De laatste foto's worden genomen op de Mescherberg en aan de finish en dan zit deze prachtige rit er weer op. Bij leven en welzijn zal ik er volgend jaar zeker weer bij zijn. Hulde voor de organisatie!
