Het is zondag 11 december kwart over één. Ik voel me als een kleuter die voor het eerst naar school gaat. Een beetje raar gevoel in mijn buik alhoewel ik door de stress de darmen goed heb geleegd. Vandaag staat een hardloopwedstrijd van 8,5km op het programma. Gezien de gestage vorderingen in de afgelopen twee maanden toch voor de langere variant gekozen.
In de kantine van SVME is het een drukte van jewelste en al snel zie ik bekenden. Ik blijk niet de enige "nieuweling". De hoop dat de opdracht van het thuisfront wel slaagt neemt toe: Pap/Guido, veel plezier, veel succes en wordt vooral niet laatste!
Bij de start ga ik als nieuwkomer helemaal achter in het startvak staan. Maakt op zich niet veel uit want er wordt een netto tijd gemeten. En zo loop ik 30seconden na het startschot onder het start/finishdoek door. Al heel snel merk ik dat de achterhoede toch echt te langzaam loopt en ik begin rustig in te halen. Voor al rustig beginnen neem ik mezelf voor. Het verharde fietspad wordt verruild voor een prachtige groene wei. Er loopt zelfs nog een losse koe rond en aan de vlaaien op de grond te zien hebben er hier wel meer gelopen de afgelopen tijd.
De eerste hoogtemeters worden genomen in de wei die overgaat in een smal pad. Hier merk ik dat mijn voorgangers iets te langzaam lopen. Helaas is inhalen hier lastig. Met een paar balletsprongen maak ik vrij baan en vanaf dat moment zet ik de vaart erin.
In een behoorlijk tempo stuif ik de Mescherberg af en ga op weg naar de Stenenberg. Ongeveer 700 meter lang en dat is behoorlijk te voelen in de kuiten. Hierna de afdaling op een oneffen halfverhard pad door de, voor Eijsdenaren bekende, "7 heuvelen". Voor mijn doen heb ik een hoog tempo; ik hoop dat ik dit niet moet bekopen op het einde!
Een flink stuk voor me zie ik een bekende lopen waarop ik me mooi kan focussen. Velen haal ik in maar het rode jasje komt maar mondjesmaat dichterbij. In de laatste klim kom ik tot op 30 meter en dichterbij kom ik ook niet meer. Ondanks dat ik het tempo toch aardig weet vol te houden. De glibberige afdaling door het drassige Mescher plukbos gaat razendsnel en in no time sta ik weer op harde ondergrond.
Onder het genot van een sportdrankje en een bekertje thee wordt met een paar bekenden het parcours doorgenomen. Later in de kantine van SVME, waar het uitstekend toeven is, worden de verhalen sterker, de prestaties beter. Een gezellige boel. Een prachtig evenement die Mescher-bergloop. Wat mij betreft een aanzet tot meer. Ik heb me voorgenomen het hardlopen wat langer door te zetten. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de fiets in de garage blijft hangen.
