Na een professionele en veelbelovende briefing op de
donderdag spring ik zaterdags op de fiets in de richting van Reymerstok waar ik
mede uitpijler Albert tref. Hij blijkt een zeer ervaren rot in het wielermetier en zeker niet te beroerd om een vrijwilige hand uit te steken. Snel brengt hij me het "vak"van uitpijler bij. De route die we van bordjes moeten voorzien
is er een om van te smullen; zowel in esthetisch als fysiek opzicht. De eerste
kilometers over het verharde fietspad in de richting van camping Osebos zijn gelijk ook de makkelijkste. In de volgende 12 km volgen de klimmen
elkaar in snel tempo op. Als eerste de klim achter de camping Osebos langs, in de richting
van Ingber. Op het door de regen uitgesleten en gladde
pad is het moeilijk omhoog kruipen. Zeker als je na elke zijweg even moet
stoppen om een routemarkering op te hangen. Moeilijk om daarna weer op gang te
komen op een stuk van 10%.
Het volgende klimmetje vanaf de Ingbergracht stelt niet veel voor maar is de opwarmer naar een stevig
drieluik dat is verpakt in een, in prachtige herfstkleuren omrand, Gulpdal. Drie beklimmingen met elk een andere naam maar uitkomend op
dezelfde top; het plateau van de keutenberg. De benamingen volgens de “
Strava” software: de Dolsberg die
redelijk gematigd begint met een procent of 4, daarna langzaam doortrekt naar
de 7 procent om vervolgens richting de dubbele cijfers te trekken. Een mooi
smal pad met goede grip en een zeer fraai uitzicht. Bovenaan een zeer
verraderlijke afdaling over spekgladde en bollende mergel hangen we een lint met drie pijlen naar beneden; gevaarlijke helling betekent dat in het wielermetier. Helaas blijkt de waarschuwing onvoldoende want op de wedstrijddag breekt een wedstrijdrijder bij een valpartij zijn heup. Na deze afdaling staan we weer aan de voet
van de volgende sterk hellende holle weg; Beertsenhoven West (volgens Strava).
Van hetzelfde laken een pak; ook hier worden de kuiten flink getest.
Halverwege deze helling zijn een paar geschilderde spoken neergezet . Als er in de afdaling 2 mannen met een
doodskist rondsjouwen worden we toch erg nieuwsgierig. Tijdens een kort maar gezellig praatje blijkt dit alles voor de plaatselijke spooktocht op de zaterdagavond. Gelukkig dus niet om de MTB-ers de stuipen op het lijf te jagen.
Bij de kapel in Stokhem steken we deze keer geen kaarsjes
op. We vragen Onze Lieve Vrouw toestemming om twee wegwijzers op te hangen; ze
stemt zwijgend toe. Ik sla een kruis voor de laatste klim naar het plateau; via
de Gronzendelleweg dit keer. Geen makkie met een gemiddelde van 10,3%. Het is
alweer een opbouwende klim en het begin is redelijk te doen maar naarmate de
top in zicht komt is het (te) moeilijk om de voet van de grond te houden. Het
heeft nog niet eens zozeer met kracht te maken maar mijn voorwiel komt
simpelweg omhoog. Staan kan niet want dan slipt het achterwiel weg. Er rest
geen andere optie dan voet aan de grond te zetten of omvallen en op een meter
of 10 van de top capituleer ik.
Bij toerbikers die we in de middag tegen komen is het niet anders. Een combinatie van genieten en afzien; het kan blijkbaar allebei.
Na afloop genieten we met de pijlploeg van een lekkere kop soep en een paar heerlijke potten bier. Moe maar voldaan keer ik tegen de avond ik
huiswaarts van een heerlijk weekendje
