Als je gaat beginnen aan een 85km lange mountainbike marathon dan weet je dat je een beetje gaat afzien. De mate hiervan heb je voor een gedeelte zelf in handen. Vanaf de zomervakantie flink getraind. Supervorm in augustus. Maar drie weken voor het uur u een blessure. Noodgedwongen rust dus. Op de dag zelf tape om de knie. Materiaal in orde! En dus togen we met 1 vrouw en 7 mannen zelfverzekerd naar Daun.
Het was gezellig. Het startnummer opgehaald in Daun. Heerlijk gegeten en een lekkere pot bier; wat wil je nog meer. In het plaatsje Rockeskyll was er een top-dj ingehuurd en de plaatselijke jeugd werd de hele avond vermaakt. Helaas gold dat ook voor een aantal fietsers want deze prachtige klanken kwamen met zo een vocaal geweld uit de boxen dat ik pas na 4.15 uur (toen de muziek eindelijk uitging) de slaap kon vatten. Gelukkig kon ik tot 6.20 uur uitslapen.
Er was nog iets waar ik geen vat op had; de grillen van het weer. Tijdens de start valt de regen met bakken uit de lucht. Een plastic vuilniszak houdt me dan nog droog. Een mistroostige bedoening.
"Nee, de Eifel bestaat toch vrijwel alleen uit vrij brede schötterpaden en is niet echt modderig". Dat werd mij door kenners verzekerd. Maar de waarheid is anders. De afgelopen twee weken veranderde het stoffige Eifelse landschap in een grote modderpoel. Dat gold althans voor een groot deel van het parcours waarover de MTB-ers van de marathon werden gestuurd. De mooiste weidebeklimmingen van de omgeving, waarvan de stijgingspercentages ver uitstijgen boven de verwachte lange lopers van 6%, zijn op het moment suprême veranderd in een groot modderballet waarop grip en tractie (met mijn droogweer bandjes - Racing Ralph) ver te zoeken is. Lopen is op gedeelten van deze beklimmingen de enige optie. Maar ook lopen is zwaar als je tot je enkels in de zuigende modder staat. De modder voel je overal en op een bepaald moment maak je er door de onbedoelde schutkleuren bijna deel van uit.
Tussen kilometer 20 en 65 word ik zodanig uitgeknepen dat ik na de laatste bevoorrading het liefst linea recta naar Daun wil rijden. Maar ja; opgeven?????? In mijn eerste wedstrijd??????? Dat is geen optie! En dus vervolg ik de lange weg naar Daun.
Af en toe kan ik nog wel genieten van het mooie landschap als het parcours even iets afvlakt. Ik geef een zuinige lach als een oud vrouwtje "die schöne strecke" aanprijst die dadelijk komen gaat. Of tijdens een praatje met een MTB-er uit Hasselt die net als ik zwaar afziet. Afwisselend halen we elkaar in en kunnen we lachen om de escapade waar we mee bezig zijn.
Rond kilometer 75 begint de apotheose van deze marathon. Rechts van mij kijk ik omhoog naar een ruim 2 km lange en steile beklimming over een weg die is bezaaid met zwart vulkaangrind. De meeste MTB-ers die nog op het parcours zijn hebben het stalen ros verlaten en stijgen te voet naar boven.
Maar 2 kilometer naar boven lopen - daar had ik al helemaal geen zin meer in. Mijn laatste reserves spreek ik aan om deze bult al fietsend op mijn palmares te zetten. De lopers haal ik maar langzaam in. Boven aangekomen weet ik dat het ergste achter de rug is en neem ik even tijd om de twee vulkaanmeren links en rechts van mij te bewonderen; een prachtig plaatsje.
Het laatste stukje gaat bergafwaarts over een smal verhard fietspad richting Daun. De finish is nu snel bereikt maar in de laatste kilometer is er nog een klein bommetje gelegd. Er moet nog 300m steile wand geslecht worden. Maar in de wetenschap dat daarachter echt de finish ligt is dat geen onneembare vesting meer. Afgepeigerd rij ik over de finish.
Na de wedstrijd moet ik jammer genoeg direct huiswaarts en komt er een abrupt einde aan een heel gezellig weekendje met voor mij wel een heel erg zware zaterdag.
