Met de bus vertrekken we in de vroege ochtend van Flam naar Østerbø Fjellstove; het vertrekpunt van een 20km lange wandeling. Het vertrekpunt ligt op ruim 800m hoogte. Via een smal pad gaat de route op en af en steken we meerdere malen de talrijke riviertjes over. Springend van steen naar steen om niet al in het begin natte voeten te krijgen. Aan de talrijke sneeuwplekken is te zien dat de winter hier nog niet lang is verdreven. Het groene gras prijkt voorzichtig boven het verdorde mos uit en het groen van de bladeren en knoppen aan de bomen ontwaart zich langzaam.
Na een kilometer of drie komen we aan een splitsing waar we moeten kiezen; de moeilijke variant via de Bjornestigen (1100m hoogte) met het vooruitzicht op een magnifiek uitzicht over het Aurlandsdal, of een relaxte variant langs de rivier. We wandelen niet zo vaak en daarom gaan we voor de "alles of niets" variant; rechtsaf via de Bjornestigen dus.
Het pad stijgt voelbaar en zichtbaar. De sneeuw wordt talrijker en dikker en op plaatsen moeten we door een meter dikke sneeuw ploegen om het, moeilijk vindbare, pad te volgen.
Het schiet hier voor geen meter op. Naast de hoeveelheid sneeuw is het hier opletten geblazen op de steile flanken met schuivende en vaak losliggende leisteen. Op de moeilijkste plekken zijn staaldraden gespannen die enige houvast geven. Voor mij is het moeilijk, voor Kalita is het op een paar plaatsen niet leuk. Gezegend met een flinke portie hoogtevrees wordt is het voor haar wel een hele grote uitdaging. Desondanks overleeft ze de Bjornestigen met vlag en wimpel en de uitzichten maken het meer dan waard.
Een paar uur later komen we met zware benen weer bij de rivier. Hier zijn we ongeveer op de helft van de wandeling. Net als boven op de berg ben je in deze groene vallei omringd door tientallen stroompjes, watervallen, rivieren omring door besneeuwde hellingen. De stijgingen en dalingen zijn minder dan de Bjornestigen, maar ook hier gaat het op en af over moeilijk te belopen paden. Het blijft echter verbluffend mooi; maar pittig!
Met nog een kilometer of 4 voor de kiezen loopt ons een Amerikaanse vrouw tegemoet, Een beetje overdreven lachend en zeiknat legt ze uit dat ze net onder een waterval is doorgelopen. We snappen het niet helemaal en vinden het maar een gek mens. Totdat we even later op een plek komen waar we de keuze hebben; midden door een waterval of omdraaien!!! 16 km terug is wat te gortig en dus gaat de regenjas aan; het bovenlijf is daarom het enige dat droog blijft.
Er resten nog 3 kilometer. De benen voelen zwaar maar we blijven genieten door de onweerstaanbare taferelen die zich links en rechts van ons ontboezemen. Gewoonweg waauuw.
Als we om 18.00 uur aankomen bij de bushalte is de bus die we wilde halen al ruim een uur geleden vertrokken. Gelukkig rijdt er om 19.00 uur nog een bus.
