DIKKE BANDENRACE

Wielrennen is één van mijn passies. Dat moet je na het lezen van deze weblog wel duidelijk zijn. En als ik zo in mijn eentje door de Limburgse of Belgische heuvels fiets dan voel ik me soms wel eens een echte ster. Dat gevoel dat je echt sterk bent, niet kapot bent te krijgen; heerlijk is dat! Als ik met een groep fiets is dat meestal net even anders. Dan heb ik juist vaak het gevoel dat ik toch net even iets minder ben als mijn fietsgenoten; zeker als er hard wordt doorgetrokken op een lang recht en vlak stuk. Dan moet ik altijd bijten om in het wiel te blijven. Overnemen komt dan al helemaal niet in mijn vocabulaire voor. Laats was ik met mijn dochter aan het oefenen voor de dikke bandenrace. Ze had al snel genoeg van de plaatselijke rondjes door het dorp en zei na het laatste rondje dat dit toch echt niets voor haar was. Vandaag (zaterdag 4 april 2009) ben ik dan ook stomverbaasd als mijn dochter thuiskomt met een flinke beker en een hele tas met allerlei wielerattributen. Trots als een pauw volgt het verhaal; ze heeft gewonnen in de dikke bandenrace. Blijkbaar heeft ze meer pit dan haar pa. Die is al blij als hij een sprintje bergop kan winnen met één van zijn fietsvrienden.