Klimmen - Banneux - Klimmen

De eerste echte zonnestralen streelden afgelopen weken mijn armen en benen. Tijdens een tocht langs een aantal highlights van de Amstel Goldrace kon eindelijk de laatste restjes van de afgelopen winter worden afgegooid. Het schitterende weer zette zich afgelopen zondag door; ideale omstandigheden tijdens de eerste toertocht voor 2010 – Klimmen – Banneux – Klimmen. Om 9.30 uur vertrek ik voor de 130km versie. Deze 130km fiets ik niet helemaal want ik vertrek vanuit Eijsden en pik de route op in Mesch. Hier blijkt dat ik zeker niet de enige deelnemer ben want ik sluit aan bij een lang lint wielrenners. Het eerste obstakel volgt snel; de klim naar La Heydt.

La Heydt

In een lekker tempo gaat het vervolgens richting Dalhem waar de kasseiklim door het dorp wordt gevolgd. Een heel mooi en pittig klimmetje. Eigenlijk een foto waard maar overal afstappen schiet niet echt op natuurlijk. De hele route is eigenlijk continu stijgen en dalen. Het lijkt wel een jojo. Nauwelijks vlakke momenten. De eerstvolgende bult van betekenis is gelijk de langste van de dag; de Transenster Nord, de klim van Nessonvaux naar Banneux. Een gelijkmatige klim met prachtige vergezichten door een landschap dat langsaam ontwaakt uit een forse winterslaap. Op een mooi punt schiet ik een paar plaatsjes van voorbijgangers.

Transenster Nord

Op de bevoorrading in Banneux neem ik mijn etenzakje in ontvangst en fiets weer vrij snel door. Het is er druk en langs de grote/drukke doorgaande weg naar Pepinster is het niet echt lekker toeven.

Banneux bevoorading

Op deze weg kun je trouwens wel lekker doorknallen. Maar helaas beland ik halverwege de afdaling in een file en moet ik verplicht rustig rijden tot aan de voet van de Cornesse. Door wegwerkzaamheden buigt de stroom fietsers na een paar honderd meter naar rechts en via de deviation wordt de côte de Wegnez bedwongen. In mijn beleving toch de steilste klim van de dag met een paar stukken die flink over de 10% heengaan. En dat op een weg waar het asfalt slechts op een enkele plaats de grootte van een vierkante meter overtreft! Er zijn heel wat fietsers die een stuk van deze klim lopend afleggen. Zelf rij ik vrij gemakkelijk omhoog en merk dat ik, naarmate de tocht vordert, steeds meer fietsers inhaal. Vaak zijn het groepjes die me vervolgens op het vlakke weer passeren; soms pik ik aan. Na de klim bij José stop ik even bij een plaatselijke eet/drinkgelegenheid om mijn bidons te vullen. Zonder zal ik het niet ver meer redden. Water gemengd met Aquarius is de keuze en hier kom ik achteraf prima mee thuis. De route wordt vervolgd via Bolland, Mortier, Julémont en de mooie klim via St. Jean Sart die ik intussen al op de automatische piloot kan fietsen. Het is geen moeilijke klim maar de benen beginnen toch al wat zwaarder te worden; 90 km staat al op de klok! De volgende klim is minstens zo mooi en brengt ons van St. Martensvoeren naar Ulvend.

St. Jean Sart

Het gaat nog steeds prima zolang ik een strak tempo aanhoud en geen gekke versnellingen ga trappen. Ook dit colletje is bekend terrein en rij ik vaak op tijdens mijn tochtjes. Boven gekomen wijzen de goed zichtbare oranje pijlen naar Teuven. Op dat moment heb ik 100km op de klok staan en besluit om de toertocht af te breken en van hieruit terug naar huis te rijden. Hoewel het nog goed gaat zou het volgen van de route ertoe leiden dat ik ruim 150km op de klok zou hebben bij thuiskomst en dat is gewoon te veel op dit moment. In gestrekte draf ga ik huiswaarts en dat is vanaf de plaats waar ik de route staak vrijwel alleen maar naar beneden. Er zit best nog jus in de benen maar als ik het laatste knikje bij “Hakkeknop” naar boven wil spurten verzuur ik wel erg snel. Moe maar voldaan douche ik het zweet en stof van me af en ga languit Luik Bastenaken Luik kijken. Een echte wielerdag dus! Volgende afspraak: de Grenslandklassieker op 16 mei 2010, maar eerste lekker fietsen aan de Côte d’Azur!

Op vrijdag 16 april staat er een leuke tocht op het programma. Jos feron in Schimmert biedt de mogelijkheid om de nieuwe campagnolo 11 speed te testen. Na de test van de Shimano Di2 verleden jaar heb ik de smaak te pakken en wil het niewtje van de grote concurrent ook wel eens proberen. De campagnolo Athene is gemonteerd op een gloednieuwe Pinarello FP7.

campagnola Athene 11 speed

Al snel na het vertrek vanaf de wielerzaak in Schimmert voel ik me lekker op deze fiets. Strak, stijf en toch comfortabel.Ik heb een leuke testroute in gedachte met daarin een paar pittige hellingen, afdalingen, wat leuk bochtenwerk, lange stukken om goed door te rijden, slecht en goed wegdek, kortom zoveel mogelijk van wat je zoal tegenkomt tijdens je wekelijkse ritten.

Ik daal af via Groot Haasdaal richting Valkenburg en neem de grote weg richting Schin op Geul en Schoonbron waar het eerste obstakel genomen wordt. Een kuitenbijtertje van de eerste orde met een bommetje in het begin; de Keutenberg!De fiets schat ik op waarde en na een ferme sprint is het eerste steile gedeelte van de klim al geslecht. De waarde van de fiets had ik goed ingeschat. Mezelf had ik een beetje overschat want boven heb ik het gevoel alsof mijn luchtpijp wordt dichtgeknepen.

Toch herpak ik me vrij snel en via Ingber en de lekkere afdaling van de Ingbergracht rij ik in de richting van Terlinden. De klim naar Ulvend is toch van een andere orde dan de Keutenberg. Ulvend trapt net iets lekkerder weg. Bij de Planck de grote weg naar Aubel. De weg was al slecht maar na deze winter lijken er meer kuilen dan stroken asfalt in te zitten. Maar ja, een Pinarello FP7 moet daar tegen kunnen toch? De weg wordt vervolgd door een lekker lange afdaling door Aubel richting Val Dieu. Ik twijfel of ik in de kapel van de plaatselijke abdij een kaars ga opsteken. Een lekker zonnetje zou ik me wel wensen. Maar op de splitsing bij St. Jean Sart wijzig ik dit plan en plaag mijn benen met de klim door genoemd dorp. Boven op deze helling staat een beeld van de Heilige Maria, Madonna op zijn italiaans. De Italianen hebben doorgaans meer met de Madonna dan met Onze lieve Heer en daarom ga ik samen met de splinternieuwe Pinarello even bij haar te rade. Veel te wensen is er niet; een zonnetje zou wel erg welkom zijn. Helaas laat de zon zich pas weer op zaterdag en zondag zien (tijdens de Amstel Goldrace).

Saint Jean Sart

In de afdaling van La Heyft ontsnap ik ternauwernood aan de motorkap van een auto nadat ik een bocht veel te scherp indraai. Ik knijp vol in de voorrem en mijn achterwiel wordt naar boven gekatapulteerd. Gelukkig stopt mijn wiel net net voor de overslag en de zwaartekracht zorgt ervoor dat het wiel weer op de juiste plaats terecht komt. Hierna zet ik koers richting mijn eigen huis. Vrouw en kinderen moeten toch ook even deze schoonheid aanschouwen. De meningen zijn onverdeeld; deze fiets is vet en mooi. De techniek interesseert hen geen moer; het is alleen het uiterlijk dat telt; en laat het uiterlijk nou een van de beste eigenschappen van Pinarello zijn!

Met een flinke wind tegen rij ik via het fietspad langs het Savelsbos, de Dellen in Geulhem richting het laatste klimmetje van de dag; de Kleverberg. Het stelt niet zo veel voor en na een km of 80 sta ik weer voor de deur van Jos Feron in Schimmert. Een leuke ervaring rijker! Of ik ooit van mijn eigen tripeltje afstap? Ik ben in ieder geval niet om want hoewel campa ook wel voordelen heeft (opschakelen en de ergohandgrepen) vind ik mijn tripel nog steeds fijner. Juist de laagste versnellingen van het grote blad en de hoogte van het kleine blad gebruik ik het meest waardoor ik veelvuldig met het voorblad moet schakelen. Om ben ik dus niet. Voor wat betreft de Pinarello. Het is een pracht van een machine maar je moet er ook wel erg veel euri voor neertellen!