Vakantie 2015

Een lange en pittige behandeling door Maarten Tielen van Chiromotion levert uiteindelijk resultaat op. Na een paar fietsloze maanden kan ik weer op de fiets en tijdens de zomervakantie kan ik zowaar weer een paar flinke tochten maken.

De eerste is met Luuk door het Parc du Pilat. Op 3 pittige colletjes van een km of 5 wordt ik er af gereden. Mijn revanche komt nog op de Mont Ventoux.

De tweede rit is in Aix en Provence rondom le montagne de St. Victoire. Een mooi gebied met een paar pittige beklimmingen.

De warmte is als een zegening voor mijn spieren. Ik geniet met volle teugen. Op het strandje aan de Cote Bleue is het vervolgens heerlijk uitrusten.

Een paar relaxte ritjes langs de zee kunnen natuurlijk niet ontbreken. De cote Bleue is zeker geen ideaal gebied om te fietsen (als je er een hebt neem dan vooral de MTB mee) maar langs het water is het toch altijd heerlijk toeven.

De Mont Ventoux ligt op 120km rijden en dat is wat mij betreft wel een ritje waard. Luuk hapt en met zijn tweetjes gaan we wederom de uitdaging aan. De stress zit er bij Luuk behoorlijk in. Ontbijt krijgt hij nauwelijks op en drinken hoeft hij niet veel. 

De auto wordt geparkeerd in Malaucene. Via de col de Madeleine rijden we naar Bedoin waar de eerste, nog milde klimkilometers gemaakt worden. Ondanks mijn waarschuwing dat het bos erg zwaar is, gaat Luuk er in St. Esteve direct vandoor. Ik denk; die zien we pas op de top terug! Maar jammer genoeg voor Luuk ontbreekt het gebrek aan ontbijt en de zwaarte van de klim hem op. Na 4 km staat hij geparkeerd in de berm; jeugdige overmoed zullen we maar zeggen. In mijn wiel naar Chalet Renard om vervolgens (na een cola) de strijd te hervatten. Luuk is weer als herboren en in een lekker tempo rijden we naar de top. Toch altijd weer speciaal om met mijn kids de Ventoux te beklimmen.

Een fantastische vakantie en voor wat het fietsen betreft; hopelijk weer een opmaat naar veel meer fietsplezier in het komende seizoen.

Zware wandeling Noorwegen - Østerbø Fjellstove naar Vassbygdi

Uitdagingen op de fiets zijn weer een tijdje passé. Mijn knieën werken voor geen meter mee en fietsen is beperkt tot recreatieve ritten. Door de behandeling bij een gepassioneerd Chiropractor (ook de chiropractor van de Giant-Alpecinploeg) lijkt er verbetering op komst al gaat dat langzamer dan ik graag zou willen. Rustig opbouwen dus! Tijdens een vakantie in Noorwegen staat er wel een hele leuke wandeling op het programma. Nu is een wandeling doorgaans niet de meest spannende bezigheid maar er blijken hele mooie en verassende uitzonderingen.

Met de bus vertrekken we in de vroege ochtend van Flam naar Østerbø Fjellstove; het vertrekpunt van een 20km lange wandeling. Het vertrekpunt ligt op ruim 800m hoogte. Via een smal pad gaat de route op en af en steken we meerdere malen de talrijke riviertjes over. Springend van steen naar steen om niet al in het begin natte voeten te krijgen. Aan de talrijke sneeuwplekken is te zien dat de winter hier nog niet lang is verdreven. Het groene gras prijkt voorzichtig boven het verdorde mos uit en het groen van de bladeren en knoppen aan de bomen ontwaart zich langzaam.

Na een kilometer of drie komen we aan een splitsing waar we moeten kiezen; de moeilijke variant via de Bjornestigen (1100m hoogte) met het vooruitzicht op een magnifiek uitzicht over het Aurlandsdal, of een relaxte variant langs de rivier. We wandelen niet zo vaak en daarom gaan we voor de "alles of niets" variant; rechtsaf via de Bjornestigen dus. 

Het pad stijgt voelbaar en zichtbaar. De sneeuw wordt talrijker en dikker en op plaatsen moeten we door een meter dikke sneeuw ploegen om het, moeilijk vindbare, pad te volgen.

Het schiet hier voor geen meter op. Naast de hoeveelheid sneeuw is het hier opletten geblazen op de steile flanken met schuivende en vaak losliggende leisteen. Op de moeilijkste plekken zijn staaldraden gespannen die enige houvast geven. Voor mij is het moeilijk, voor Kalita is het op een paar plaatsen niet leuk. Gezegend met een flinke portie hoogtevrees wordt is het voor haar wel een hele grote uitdaging. Desondanks overleeft ze de Bjornestigen met vlag en wimpel en de uitzichten maken het meer dan waard.

Een paar uur later komen we met zware benen weer bij de rivier. Hier zijn we ongeveer op de helft van de wandeling. Net als boven op de berg ben je in deze groene vallei omringd door tientallen stroompjes, watervallen, rivieren omring door besneeuwde hellingen. De stijgingen en dalingen zijn minder dan de Bjornestigen, maar ook hier gaat het op en af over moeilijk te belopen paden. Het blijft echter verbluffend mooi; maar pittig!

Met nog een kilometer of 4 voor de kiezen loopt ons een Amerikaanse vrouw tegemoet, Een beetje overdreven lachend en zeiknat legt ze uit dat ze net onder een waterval is doorgelopen. We snappen het niet helemaal en vinden het maar een gek mens. Totdat we even later op een plek komen waar we de keuze hebben; midden door een waterval of omdraaien!!! 16 km terug is wat te gortig en dus gaat de regenjas aan; het bovenlijf is daarom het enige dat droog blijft.

Er resten nog 3 kilometer. De benen voelen zwaar maar we blijven genieten door de onweerstaanbare taferelen die zich links en rechts van ons ontboezemen. Gewoonweg waauuw.

Als we om 18.00 uur aankomen bij de bushalte is de bus die we wilde halen al ruim een uur geleden vertrokken. Gelukkig rijdt er om 19.00 uur nog een bus.