De fietschallenge is absoluut pittig. Vanaf de start meteen aan de bak voor de klim naar het drielandenpunt. In de eerste 10 km krijg ik nog een paar pittige beklimmingen voor de kiezen. Ik heb er althans een hekel aan om meteen op volle toeren te moeten draaien en kom voor mijn gevoel dan ook moeilijk op gang. De omgeving maakt echter veel goed. Door de gele koolzaadbloemen schittert de Camerig als een goudomrande parel in de zon. Ik heb me voorgenomen niet bij elk mooi plaatje af te stappen maar heb wel een beetje spijt dat ik dit plaatje nu niet hier kan laten zien. De route gaat verder op en af naar Terziet, Sippenaken, en Montzen. Na een lange aanloop die al licht omhoog loopt ligt hier een venijnige klim op de loer. Aangekomen bij het bos krijgt de weg “Keutenbergse” nukken en is het harken om op de fiets te blijven. Hier merk ik het verschil tussen mijn triple en het dubbel cranckstel (waarmee ik nu fiets). Na een meter of honderd vlakt de weg af. Maar aan het einde van de klim is er weer een bommetje gelegd van een procent of 15 en moet ik weer flink in de beugels om overeind te blijven. De klim is mij onbekend maar blijkt later de Kinkenweg te zijn. Een juweeltje dat ik zeker vaker zal gaan beklimmen. De weg wordt vervolgd en gaat onverminderd op en af richting Henri Chapelle en Clermont waar ik een fotootje met de zelfontspanner probeer te maken. Door de kasseien in het centrum blijkt het te moeilijk om binnen de ingestelde tijd een keerpunt te maken en dus zelf op de foto te komen. Via Froidthier worden we getrakteerd op een mooie lange klim in de richting van Battice, de cote de Bouxhmont. Een klim van ruim 2 kilometer. Op het moment dat de klim nog een flinke bite krijgt en zijn gemiddelde percentage flink te boven gaat, staar ik midden in de telelens van een fotograaf die plaatjes schiet van de deelnemers aan de SFC. Op dat moment fiets ik in gezelschap van een deelnemer uit Sittard en Zeist en zijn wij met afstand de beste klimmers uit een groepje van een man of 10.
Boven op deze klim is de bevoorrading. Verse krentenbollen smaken voortreffelijk. De bidons worden gevuld met sportdrank en 10 minuten later ben ik weer op weg. In no-time hebben we weer twee beklimmingen voor de kiezen waarvan de “Saint Jean Sart” natuurlijk een mooie maar bekende is. Door mijn kennis van het parcours weet ik dat La Clouse in aantocht is en dat dit, zonder mijn triple en 80 zware km in de benen, een hele kluif wordt. Even rustig aan dus. Voor zover dat mogelijk is op het golvende parcours rondom Aubel. La Clouse begin ik rustig want ik weet dat de laatste loodjes hier dubbel tellen. Met het stijgen van de weg stijgt ook mijn zelfvertrouwen en kracht en nader ik mijn voorgangers. De laatste meters sleep ik me naar de top en ben toch eigenlijk verbaasd dat ik nog “makkelijk” naar boven kom. Boven is er een schitterend uitzicht en ik vind het dan ook jammer dat ik hier niet gefotografeerd wordt. Omdat ik toch een foto van dit fraaie tafereel op deze weblog wil plaatsen kies ik een andere deelnemer uit die zich toevallig op dat moment onttrekt uit het dal van La Clouse.
Het ergste is nu achter de rug; alhoewel! Bij Teuven volgt weer een pittige beklimming. Het gaat echter nog steeds soepel. Bij het kleine klimmetje bij Sippenaken (ik zit dan op 8km van de finish) merk ik dat mijn krachten nagenoeg op zijn. Ook mijn toverdrank is op en daarom wordt de laatste klim naar het drielandenpunt erg lang en zwaar. Maar als ik tijdens de beklimming nog fietsers voorbij rij, heb ik in de gaten dat ik niet de enige ben die zijn kruit heeft verschoten. Na een klein rondje in Vaals fiets ik moe maar voldaan over de finish. Een gemiddelde van bijna 25km per uur is voor mij als eenling op deze afstand zeker niet slecht. Een hele mooie route, perfect weer; kortom een heerlijke dag. De fiets en het versnellingsapparaat was zeker de moeite waard. Helaas moet ik de fiets weer inleveren bij de Shimanostand.
Di2 is absoluut een toegevoegde waarde al vind ik het verschil met de traditionele schakeling niet zo groot dat ik er ook maar over peins om tot aanschaf over te gaan. Over mijn eigen Ultegra van een jaartje oud ben ik eigenlijk heel tevreden en daar laten we het voorlopig dus bij.
