Een kort winterseizoen; in november nog in de korte broek,
een leuke loopperiode in het najaar en begin van de winter. Helaas iets te hard
van stapel gelopen met een vervelende blessure tot gevolg. In januari een paar
leuke sneeuwritjes en met het stijgen van de temperatuur stijgen de kilometers;
het nieuwe fietsseizoen is weer begonnen!
De eerste echte test in 2012 is de Hel van het Mergelland
(die ze omwille van de commerce helaas hebben omgedoopt tot “ Volta Limburg classic”).
Op de planning staat de bescheiden versie van 85km. Helaas niet de officiële toerrit want de zondag
durf ik niet aan. Het promotiefeestje van zwemclub Eijsden op de zaterdagavond
wordt waarschijnlijk te gezellig en daarom ga ik op de zaterdag.
Op deze grijze zaterdag blaast de wind een behoorlijk deuntje mee. De temperatuur laat in
vergelijking tot een week eerder een behoorlijke steek vallen. Het is 5 graden en ronduit koud. De
parcoursbouwer kent geen scrupules en rijgt de ene klim aan de andere vast.
Alle meters hellende weg in het Limburgse heuvelland en het Belgische grensgebied
lijken weer opgenomen. Maar het gaat crescendo
en met een aardig tempo raffel ik de eerste 50 kilometers af. De voorbode (motoren) van de professionals die aan
hun “ hel” bezig zijn lopen me in boven aan de beklimming van Teuven naar de Planck. Na 20 minuten klappertanden in de kou dienen de eerste wielrenners zich aan. Wachten in een ijskoude wind, bezweet en met iets te weinig kleding aan is niet echt prettig. De spieren koelen te veel af . In een glimp zie ik onze plaatselijke vedette Rick van
Caldenborgh; hij zit er nog bij - sjiek voor die jongen!
Op de Voie de Mort merk ik dat
dit ritje zijn naam eer aan doet. Te gek voor woorden maar de 70km die ik er
dan heb opzitten zijn eigenlijk genoeg. Dood gaan op de Voie de Mort kan
natuurlijk niet. Dat bewaar ik voor de laatste beer op de weg; Larbois/Les
Waides; de apotheose voor de sterken, een bestraffing voor hen die te weinig
kilometers gemaakt hebben. Helaas behoor ik tot de laatste categorie. Met kramp
in kuit en bovenbeen bereik ik de top, waarna ik met een straffe wind tegen een
lekkere douche tegemoet rijdt. In voeren wijs ik een rillende uitgevallen
deelnemer van de profkoers de weg naar Eijsden. In mijn beste Frans. Die jongen
was door en door koud. Niet gek met een korte broek , een dun shirt en
armstukken.
Flink afzien maar toch een leuke dag.
Mooi parcours, de profs op je hielen, nog net op tijd om Luuk te bewonderen
tijdens de dikke bandenrace.
Daarna een heerlijk feest in de avonduren. Gelukkig
hoef ik op zondag niet meer te fietsen.
