Een vrij rustig fietsseizoen tot nog toe. Een aantal
geplande toertochten liet ik aan me voorbij gaan; het weer was vaak spelbreker.
Wel iedere week een kilometer of 80 maar echt kilometer vreten was er nog niet
bij. Tijdens de vakantie moet daar maar eens verandering in komen.
De eerste 10 dagen aan de prachtige Franse Cote d'Azur. Zon, zee en strand; de ingrediënten om lekker
te luieren. Met een temperatuur die elke dag de 30 graden overstijgt (en in de
nacht weinig hieraan toegeeft) is het ook niet moeilijk om hieraan toe te
geven. Op de 6e dag dwing ik mezelf toch tot het eerste ritje. Een kilometer of
60 langs de kust via de col de Canadel. Mooie route. De grote kustweg niet al
te druk en de col de Canadel is een beauty.
Daags erna op herhaling want Luuk wil deze top ook wel bedwingen.
In de
laatste "kust"dagen zet de temperatuur nog een tandje bij en de fiets
blijft bij de tent staan. Na 10 dagen wordt de kust verruild voor een fietsgebied bij uitstek; De
Mont Ventoux en omstreken. Alle ingrediënten om de conditie eens flink op te
schroeven zijn hier aanwezig. Al vrij snel maak ik het eerste ritje van een 75
kilometer door de Dentelles de Montmirail; een mooi kleinschalig natuurpark
omringd door befaamde wijndorpen als Beames de Venise, Vaqueyras, Gigondas,
Seguret. De contrasten tussen de wijnvelden en de rotspartijen zijn mooi.
Een ritje via de Col de Fontaube was de volgende route. Via korte felle beklimming rij ik door kleine dorpjes naar de kleine weg in de richting van de Fontaube. Bij het oprijden wordt ik gepasseerd door een "oudere" man. Tijdens het gesprek blijkt de man van oorsprong een Belg die al 20 jaar in Veaux woont. Hij is inmiddels met pensioen en peddelt 4 keer per week door deze prachtige omgeving; een Godsgeschenk! De col van de Fontaubes nadert en de uitzichten worden mooier. De top met de Ventoux op de achtergrond en vervolgens het prachtige uitzicht op Brantes met alweer de Provençaalse reus op de achtergrond.
Deze reus is overigens het doel voor morgen( Renee heeft een
zoete inval als de buurvrouw op de camping de Ventoux is opgefietst; ze flapt
het er gewoon uit. Als zij dat kan dan ik ook). Ik maak de rit dus niet te lang
en na een kilometer of 65 strand ik dus weer op de camping.
De dag van "de uitdaging"voor de kids begint vroeg (voor onze begrippen). We staan om 8.00 uur op want ik wil uiterlijk om 10.00 uur vertrekken vanuit Sault. Door de zenuwen wordt het riool in Sault extra belast en daarna kan het "feest" beginnen.
Tot de voet van de Ventoux gaat het licht bergaf. De racefiets is duidelijk wennen voor Renee die alleen maar gewend is aan haar schoolfiets van een kilo of 20. Maar eenmaal begonnen aan de klim is ze snel in haar ritme en rijdt weg van Luuk en mij; als ze maar niet te hard van stapel gaat? Ik blijf bij Luuk en in een lekker tempo rijden we de eerste kilometers. Na 5 kilometer staat kalita al met de fourage klaar. Maar daar wil niemand wat van weten op dit moment.
Zo rijden we vrij gemakkelijk door tot chalet Renard waar even een plaspauze wordt gehouden voor de helletocht naar de top. Luuk wil snel verder en stapt weer op de fiets. Renee start een minuut of 5 later en al keuvelend beginnen we aan de laatste 6km.
Met nog 3 km te gaan krijgt Renee het zwaar. Je ziet het tempo wisselen en dat is meestal geen goed teken. Omdat ik het gevoel heb dat ze beter haar eigen tempo kan rijden besluit ik de oversteek naar Luuk te maken die een 500m vooruit fietst. Als ik bij hem aansluit merk ik dat ook hij het zwaar heeft maar dan hoeft hij nog maar een ruime kilometer.
Ik fiets even vooruit voor een paar mooie foto's en even later kan ook Luuk aan de laatste bocht beginnen. Eenmaal over de streep is hij kapot; het huilen staat hem nader dan het lachen. Logisch want het is ook niet niks op een 24 inch MTB van vooroorlogs staal.
Na een paar bemoedigende woorden daal ik weer af richting Renee. Als ik bij haar kom is ze net even gestopt om haar adem onder controle te krijgen. Samen vallen we de laatste km aan. En ondanks dat Renee kapot is gaat het weer vrij goed. Het tempo houdt ze vrij strak; wat een karakter!
Als ook Renee boven komt hebben ze het allebei weer geflikt; grote klasse! Na een kwartier krijgen ze weer praatjes en wordt de beklimming nog eens naverteld.
Na een tijdje daal ik in mijn eentje via Malaucene af. Lang
gaat dat niet goed wat ik schrik van een behoorlijke knal. Er blijkt iets kapot
in mijn achterwiel en de trappers draaien mee. Niet goed dus. En dat blijkt als
het volgens de "fietsspecialist" in Vaison niet meer gemaakt kan
worden. Ik moet een nieuw achterwiel. In Nederland blijkt dat het woord
specialist niet echt op zijn plaats was want mijn eigen fietsenmaker bleek dat
wel te kunnen. Helaas is door dit akkefietje wel een vroegtijdig einde gekomen
aan het inspannende gedeelte van de vakantie.
