Het is half 9 in de ochtend als ik opsta. Het regent dat het
zeikt en ik zie aan de poelen in de straat dat deze nattigheid al de hele nacht
uit de lucht valt. Modder, modder en nog eens modder! De buienradar meldt een lichtpuntje; de regenzone trekt naar het noorden weg. Gewoon vertrekken en zien waar het schip strandt.
10.00 uur. Ik meld ik me bij het startvak. Het is droog. Om 10.15 zijn we op weg. Samen met Marc die net als ik rustig wil beginnen. De eerste meters omhoog - de wei in Mesch - Luuk en Renee komen me moed inspreken; kom op
pap; je kunt het!!! Luuk maakt de foto waar ik nog geheel steriel op sta. Dat zal snel veranderen.
De eerste echte helling, de Voerenweg. Ik hou me bewust in; niet te snel menneke anders is het dadelijk weer na 50
kilometer gedaan met je. De eerste echte modder op de weg naar Libeek en de
natte passage door de Heerkuil (heb nooit geweten dat hier een rivier liep). Het gaat menens gaat worden vandaag.
Mheer - mijn
achterrem loopt aan en remt niet. Als ik dat maar gemaakt krijg. Ik herinner me de wijze les van Jan, onze mecanicien in de Eifel. Alles of niets, wiel eruit, rempads eruit en zuigers schoonmaken (voor zover dat mogelijk is in een inham van de Steegstraat in Mheer). En verdraaid, het lukt en een kwartier later ben ik
weer op weg.
Beutenaken - de eerste zware hindernis. Vast besloten om dit kreng fietsend boven te komen. Nieuwe Nobby Nic achter dus dat moet lukken. Helaas - lopers versperren bij het eerste steile stuk aan beide
kanten de doorgang - jammer.
Eerste bevoorrading. Rustig aan. Plas, banaan, Isostar en daarna verder met Leon (oet Eejsde). De klimmen zijn voor hem echter iets makkelijker door een duw op de knop van zijn E-bike. Ik rij mijn eigen tempo.
Bevoorrading 2 - wel heel erg snel. Ik rij door.
Eerste bevoorrading. Rustig aan. Plas, banaan, Isostar en daarna verder met Leon (oet Eejsde). De klimmen zijn voor hem echter iets makkelijker door een duw op de knop van zijn E-bike. Ik rij mijn eigen tempo.
Bevoorrading 2 - wel heel erg snel. Ik rij door.
Vanaf nu wordt het zwaar. De pittige beklimmingen elkaar in rap tempo op. Rustig is mijn toverwoord. Op
weg naar de splitsing - Ik twijfel; ga ik voor de 70 of voor de volle 100? Het gaat vrij makkelijk maar de inzinking in de Eifel ligt nog vers in het geheugen. Luuk appt: "Hey pap, kom op hè ga voor de 100"!
De dood of de gladiolen. Alweer rustig rij ik naar de top van de Keutenberg. Via Osebos, Beertsenhoven, Beversbergweg en de Keutenberg - 4 pittige hellingen op rij - mijn eigen uitpijlroute.
Ik zit al een tijd zonder drank. De top van de Keutenberg. Iedereen loopt het laatste stuk naar boven. Non den Jus; dat zal me niet gebeuren vandaag en fietsend kom ik boven. De wind giert hier op het plateau. Ik snak naar drinken. Een vers gejatte appel biedt even uitkomst. De bevoorrading duurt lang. Na 75km bereik ik eindelijk Wolfshuis waar ik
kan bijtanken en te lang blijf hangen. Wederzien met Leon.
Fijn de laatste 30km samen, af en toe uit de wind. De beklimming van de Bemelerberg. Mijn plan loopt in de soep. Ik neem de verharde weg omdat ik een loopstuk voor ogen heb van een week eerder. Dat klopt niet en Leon is ruim voor mij
boven en gaat achter een ander geel jack aan. Ik wacht 5 minuten tevergeefs in de kou - eigen
schuld, gewoon de route rijden - spreek ik vermanend tegen
mezelf. De dood of de gladiolen. Alweer rustig rij ik naar de top van de Keutenberg. Via Osebos, Beertsenhoven, Beversbergweg en de Keutenberg - 4 pittige hellingen op rij - mijn eigen uitpijlroute.
Gasthuis, pittige afdaling, voorspatbord kwijt. Cadier en Keer, leuke afdaling naar Gronsveld. De pittige klim door het Savelsbos richting Eckelrade en de laatste bevoorrading. Ik klets wat met bekenden die achter de tafel staan.
Nu dan toch echt het gas erop. Volle
bak over bekend terrein naar de laatste klim bij de bosrand. Bij het indraaien legt Luuk me op de gevoelige plaat vast. Een steil kreng die laatste klim. Maar ik heb nog jus in de benen en kom fietsend boven.
Ik ruik de eindstreep en haal nog aardig wat mannen in. In Mariadorp lijkt mijn fiets automatisch richting thuis te sturen en mis ik volledig de bocht naar links. De verkeersregelaar rij ik bijna omver. Om 16.55 uur hoor ik de piep en rij ik over de eindstreep.
Genoten heb ik zeker vandaag, in tegenstelling tot de Vulkaneifel Bikemaraton. Het had achteraf zeker sneller gekund. Het pechgevalletje, de lange bevoorradingen, het domme wachten. Maar vooral te gezapig gereden, te bang om kapot te gaan.
Het seizoen is nu voorbij. Mijn eerste echte MTB-seizoen. Een
prachtige combinatie van genieten, afzien, sensatie, adrenaline, rust,
techniek. Een korte winterslaap gaat nu beginnen. Kalita heeft de lijst met
klussen (die door het vele fietsen zijn blijven liggen) al klaar.
