Op Hemelvaartsdag vertrekken Ralph en ik naar Simmerath voor een kleine 100km met de nodige hoogtemeters. Het begint allemaal met een file voor Luik, 50km verderop wordt ik geflitst, tijdens een inhaalmanoeuvre, door een flitspaal die idioot dicht na het veranderen van de maximum snelheid staat. Alleen door vol in de remmen te gaan had ik die bon kunnen vermijden; schweinerei von die Deutsche Polizei!
Enfin; geen goed begin dus. Maar de zon in Simmerath staat aan een strakblauwe lucht, de temperatuur ligt rond de 20 graden, een flauw briesje en een prachtige omgeving. Dan ben je de rest snel vergeten. Het parcours gaat over mooie wegen, lange beklimmingen en dito afdalingen. De beklimmingen zijn weliswaar lang maar de stijgingspercentages rond de 5/6 /7% is goed te doen. Klimmen en een lekker ritme aanhouden. Het gaat prima en ik geniet met volle teugen.
Na een tijdje bereiken we de Ruhrsee waar we overheen fietsen; een rondje via Heimbach en vervolgens weer terug, de andere kant op richting Woffelsbach,
De benen beginnen inmiddels wel behoorlijk zwaar te worden, de bidon is leeg en het wordt tijd voor een fourage stop. Maar in tegenstelling tot ons eigen Limburg, met terrassen in overvloed, is hier geen café te bekennen. De nood is hoog en als ik in een klein dorpje vraag waar er ergens een café is blijkt de man een tukker te zijn. Hij is graag bereid onze bidons te vullen met kraanwater. Trots laat hij ons zijn terras zien met een uitzicht waar je stil van wordt:
De laatste verassing verschijnt achter het dorp Hammer. Hier blijkt er nog een muur op ons te wachten. Miljaar; mijn benen zijn hier echt niet meer tegen opgewassen en ik heb moeite om de pedalen rond te krijgen. Het zuur brand in mijn kuiten en bovenbenen. Ralph is het wachten zat en hij komt me tegemoet gefietst en zo hark ik de laatste hoogtemeters van deze dag weg. Boven in Simmerath wacht een heerlijke Weißen! Een goede afsluiting van een heerlijke dag.
