Toscane - Greve in Chianti

Een korte vakantie in het wielermekka bij uitstek; de Chiantistreek in Toscane (Italië). Een prachtig glooiend gebied waar nauwelijks een meter vlakke weg is te vinden. Mooi weer en een kleurrijk herfstdecor viel ons ten deel. Een week genieten dus.

Niet alleen de natuur maar ook de steden mogen er wezen. Zelf ben ik eigenlijk geen stadsmens en kunst is aan mij niet besteed. Maar na een dagje Florence was ik diep onder de indruk. Wat een prachtstad. Het ene gebouw nog mooier dan het andere. Achter elke hoek van de straat wachtte weer een nieuwe verassing. Overweldigende architectuur, kunstige beeldhouwwerken en mooie sfeervolle pleinen.

San Gimignano is ook mooi doch hier had ik een beetje het gevoel dat ik in een kermisattractie rondliep. Wat dat betreft beviel Cortona veel beter. Qua schoonheid vergelijkbaar maar veel authentieker. Hier kun je de echte Italiaanse sfeer opsnuiven. Onder het genot van een paar wijntjes en een heerlijke portie Bruschetta op de Piazza del Republica vergeet je de tijd. Ook Siena is een prachtstad. Vooral de Piazza del Campo is indrukwekkend. En vergeet niet even langs de Dom te gaan.

Lucca mag je zeker niet overslaan. Met zijn leuke kleine en smaakvol ingerichte winkeltjes is het hier heerlijk toeven. Absoluut de moeite waard. Het lijkt een beetje op Siena maar dan een compactere uitvoering. Voor een wielrenner is het eten in Italië natuurlijk geweldig. De pasta’s (koolhydraten) lachen je hier toe in ontelbare variaties. Risotto di mare, Lasagne con pesto, tagliatelle con pomodori ze hebben mij allen bekoord. Vergezeld met één van de lekkerste salades die ik ooit heb geproefd (een hele simpele doch uiterst smaakvolle insalata pomodori) en een flesje wijn en je verkeert in hogere sferen. Simpele maaltijden maar wel erg lekker! Om de hoek nemen we een lekkere gelato op de hand.

In het verhaaltje is tot nog toe geen fiets voorbij gekomen. Dat klopt ook want ik heb geen meter gefietst. Niet één keer gefietst in het mekka van alle wielerfanaten! Het was ook niet bedoeld als fietsvakantie. Toch had ik af en toe wel een beetje buikpijn als ik de gesoigneerde Italianen op hun mooie racefietsjes zag rijden en tijdens de rit (in de gehuurde Fiat Punto) van Greve naar Siena met de prachtige panorama’s. Maar eigenlijk was ik wel blij dat ik de fiets niet mee had. Want in de sporadische vrije uurtjes was ik blij dat ik lekker rustig met een boek in het zonnetje kon zitten. Genietend van het uitzicht op de omringende heuvels dat onze prachtige Borgo bood .

 

Ook zonder fiets was deze week Toscane fantastisch!

Mountainbike weekend 27 en 28 september 2008

's-Nachts 4 uur. Na een gezellig avondje stappen lig ik eindelijk in bed. Om 1930 uur zijn we bij elkaar gekomen in café “De Tribunal” in Maastricht. Daar werd even omhelst, gepoend en snel even bijgebabbeld. Brugge, Oostende, Breda en Maastricht was weer voor een weekendje herenigd. Een weekend dat garant staat voor lekker eten, behoorlijk veel gerstenat, een beetje fietsen en hele grote hoop geauwehoer!!! Bij Mes Amis was het diner gereserveerd. Het visje was aan de magere kant. Voor de rest was het eten en vooral de wijn prima. De tongen kwamen steeds losser en het niveau deed het gebruikelijke stapje terug. Na het eten nog een flinke pint gedronken in de Tribunal. Na sluitingstijd trokken de meesten naar huis. Koen, Jos en Bert waren de diehards dit jaar en gingen gestaag door. “Echte” bikkels; hoewel Koen daar de morgen daarna iets anders over dacht. De zondag begint zoals gebruikelijk om 9.15 uur met het ontbijt onder de carport bij Marielle en Frank. Spek en ei gaat er erg goed in na een zware avond. Een paar bakken koffie erbij en dan zijn we weer (bijna allemaal) de oude.

Langzaam aan druppelt iedereen binnen en als Bert om 10.10 uur arriveert kunnen we van start. Op weg voor een toer de force van (ik schat) een 35km?? door het Limburgse heuvelland en langs een aantal Limburgse kroegen.

De eerste stop is al na een kilometer of 3. Nadat de eerste helling half is bedwongen fietsen we linksaf richting de kantine van het golfcomplex van Cadier en Keer. http://www.golfenophetrijk.nl/margraten/home . Terwijl, onder de verbaasde blikken van de golvende elite, de eerste schotel bier wordt geserveerd komt Koen het golfterrein op gelopen.

Zijn laatste glas bier van de avond ervoor is net niet lekker gevallen. Hoewel we toch nog vrij rustig zijn in de vroege ochtend worden we al snel gemaand om “een beetje gedempt te spreken”. Er blijkt een wedstrijd te zijn en daar is blijkbaar meer concentratie voor nodig dan voor onze mtb-clash. Na één glas bier lijkt het ons beter om het stalen ros te nemen en koers te zetten naar de volgende stop.

Door het hoge gras van de weiden dalen we van Cadier en Keer naar Bemelen. Hierna richting Margraten (Groot Welsden). Het wordt Koen allemaal letterlijk een beetje veel en zijn maaginhoud wordt geloosd in de Weldense bossen. Hoewel de overige bikkels redelijk kunnen volgen treurt niemand erom dat er (omwille van Koen) een tandje lager wordt gefietst. In Sibbe stranden we in het plaatselijk wielercafé. Het terras zit vol en we nemen (noodgedwongen) plaats voor het buffet. Roger heeft al achter de take plaatsgenomen. Hij moest, voordat hij een stalen ros kon nemen, eerst oefenen op een echt ros van vlees en bloed. De tweede schotel bier passeert de revue en voor Koen is er de broodnodige cola met ontbijtkoek. Als er ineens een knappe dame “mit beheurlikke komveur’ naast Koen komt zitten veert hij in een keer op. Hij lijkt zich helemaal te herpakken en blijkt zelfs te kunnen praten. Na een paar pilsjes worden we door de routekapitein de tent uitgejaagd voor de derde “tour de force”.

En hier moet behoorlijk geklommen (en gedaald) gaan worden. Roger merkt al snel dat het echte ros makkelijker naar boven rijdt dan zijn stalen ros. Juist op het moment dat hij dreigt om te kiepen krijgt hij in de gaten dat hij nu zelf iets moet doen. Maar het is al te laat en opstappen lukt niet meer! Roger wordt overigens fysiek gesteund door Philippe. Hoewel hij beschikt over superbenen loopt hij gewoon lekker mee! Wat een sociaal dier.

Na een pittige doch mooie klim komen we op een plek waar we een prachtige view hebben over Valkenburg en omgeving.

Dit is tevens een kritiek punt en was verleden jaar het breekpunt in de koers (want in de afdeling die toen volgde werd de jeugdige overmoed van Bert pijnlijk duidelijk). Na een driedubbele salto met hele schroef belandde hij even later in het AZM te Maastricht – 4 gebroken ribben en een geperforeerde long. Gelukkig is nu iedereen een stukje rustiger en valt er slechts een kleine val van Francois Frijns te noteren. Het tempo in de afdalingen ligt de gehele dag lager dan het tempo in de beklimmingen. Bert heeft toch wel indruk gemaakt verleden jaar!

Na een paar zeer fraaie wegen komen we uiteindelijk bij Café Weerts. Hier blijkt dat Francois Engelen zijn eigen kracht niet kent. Hij heeft in de laatste kilometer zijn rechter pedaal van zijn fiets getrapt. Wat een brute kracht schuilt er toch in die jongen. Café Weerts is een geweldig moderne etablissement dat wordt uitgebaat door een lieve mevrouw die al moe wordt bij de eerste bestelling. Het is me ook wat; een hele schotel bier tappen? Bij het tweede biertje blijken de glazen op? Frank en Roger besluiten, als gelouterde horecaondernemers, binnen een oogje in het zeil te houden. Dat wordt zeer gewaardeerd door de uitbaatster want even later lopen ze elk met een halve liter te pronken op het terras.

Langzaam beginnen de biertjes naar de kop te stijgen en moeten we verder want de lunch wacht. Na een lange klim vanaf kasteel Schaloen bereiken we al snel (sommigen wat minder snel omdat ze dit bergje persé op willen lopen) de lunchplek. Deze is vandaag op een grote picknickplaats aan de rand van het bos. Een prachtig uitzicht op Valkenburg met een heuse “table d’orientation”. Marielle verrast ons hier met een lunch die we in geen jaren gehad hebben. Lekkere warme goulashsoep en een compleet koud buffet. Vergezeld van een heerlijke wijn en koffie voor de liefhebbers. De temperatuur is inmiddels behoorlijk gestegen en het lijkt wel even hartje zomer. De kleren gaan uit en de gespierde lichamen van een paar fietsende adonissen komt te voorschijn – de kracht straalt er van af!

Helaas komt ook aan dit tafereel een einde. Er zal toch nog gefietst moeten worden.

Vanaf de picknickplaats zetten we koers en rijden in de bossen, dorpen en gehuchten rondom Valkenburg; het is verdomde mooi hier. In het Limburgse Heuvelland doet zich, bij tijd en wijlen, nog een wonder voor. Zo ook deze zondag. Terwijl ons peloton stopt voor een klein kapelke in de buurt van Arensgenhout vindt Frank een hele doos vol bier achter de kapel. Er zit zelfs een opener in. Hoe die doos daar gekomen is? Maria (die in de kapel stond) zal het weten maar houdt de lippen stijf op elkaar.

Bij zo een gebeurtenis hoort een mooie foto. Nadat iedereen zich heeft verzameld op de grond voor het kapel stel ik de fotocamera in en neem plaats in de groep, Na 10 sec. is de foto gelukt. Twee wandelende dames doen ook nog een poging en tijdens de pose blijkt de camera in de filmstand te staan – dat levert wel een leuk filmfragmentje op.

Inmiddels rijden we weg van Valkenburg in de richting van Houthem. Dit tourtje stelt weinig voor. Tot grote opluchting van Philippe komen we geen helling meer tegen. Bij chateau St. Gerlach is de traditionele champagnestop. Jos is de enige jubliaris. Al tien keer eerder heeft hij zijn benen gepijnigd en zichzelf (tijdens de zoveelste klim van één of ander rotbergje) voorgenomen nooit meer mee te gaan (dit voornemen werd overigens altijd weer tijdens de eerstvolgende caféstop afgezworen). Hij krijgt de beker van onze routekapitein Frank, de kussen van rondemiss Marielle en een flinke lik van Dorus, onze mascotte van dit jaar. Een paar fietsers blijken tijdens deze stop zodanig uitgeput dat een vervolg geen optie meer lijkt. Wonderbaarlijk genoeg heeft deze persoon het volgende café toch gehaald.

Op weg naar de laatste stop bij café Baskuul in Bemelen. Frank heeft ons nog een laatste toetje voorgeschoteld en bij de Geulhemermolen draaien we links de Geulhemerberg op. Niet iedereen schat dit bergje op zijn waarde. Philip en Koen stormen aan de voet naar voren en proberen in één sprint boven te komen. Helaas blijkt dit klimmetje geen 50 meter maar 1000 meter; 950 meter te lang. Toch komen ook onze Belgische vrienden fietsend boven – een puike prestatie! In café Baskuul trekken we de registers nog eens goed open. Met de nodige biertjes, Erdinger en zelfs l’Achouffe worden de droge kelen gesmeerd.

Op de klanken van André Hazes deinen we richting het einde van deze schitterende dag. Een sportieve dag waarvan de echt sportieve kanten een beetje afgevlakt worden door de alcoholische versnaperingen. Vooral een dag om de vriendschapsbanden in deze groep weer eens aan te halen. Moe maar voldaan fiets ik richting Eijsden en intussen mijmer ik nog even over dit prachtige weekend.

Klik op bijgaande foto en bekijk het filmpje van de mtb-tocht.

http://nl.youtube.com/watch?v=UcL9zSXZVPU

Frankrijk Parc du Pilat

Voor wat betreft het fietsen moet het laatste gedeelte van de vakantie de uitsmijter worden. Traditiegetrouw sluiten we onze vakantie af op camping Le Bontemps in Vernioz. Een mooie camping in de buurt van Vienne. Vernioz ligt een kilometer of 15 verwijderd van de voet van één van de mooiste en tevens onbekendste natuurparken in Frankrijk; Parc du Pilat. http://www.parc-naturel-pilat.fr/. Met de auto rij ik naar Chavanay aan de voet van Pilat. Van hieruit gaat de weg gestaag omhoog in de richting van Chuyer. Hier begint pas de eigenlijke col de Pavazin (terwijl je toch echt al een aantal kilometers aan het klimmen bent). Hier begint ook de schoonheid van het Parc. De uitgestrekte bossen afgewisseld met weiden, kabbelende beekjes en af en toe een paar koeien. Het is hier veel groener dan in de Gard. En dat heeft uiteraard alles met het weer te maken. Hoewel het weer over het algemeen stabieler is dan in Nederland kan het hier toch vaak behoorlijk plenzen. Op de col de Pavezin kom ik veel oudere wielrenners tegen die in tegengestelde richting rijden en deze col dus van de andere kant hebben beklommen.  Deze kant daal ik af in de richting van St. Croix en Jarez. Op de plaatsnaamaanduiding staat vermeld dat St. Croix en Jarez "één van de mooiste dorpjes van Frankrijk is". Het is er inderdaad erg mooi met een middeleeuws plein en dito gebouwen. Alleen de ridders van de stalen paarden rijden hier in overvloed rond; de echte ridders zijn waarschijnlijk uitgestorven.

Op een bankje rust ik even uit en spreek met één van de fietsers. Er blijkt vandaag een toertocht te zijn voor gepensioneerden. Dat verklaart de grote hoeveelheid grijs gekleurde haren (want helmen dragen ze niet) die ik vandaag al ben tegengekomen. Als hij de route aanhoort die ik nog voor de boeg heb, schudt hij meewarig het hoofd; ai ai ai, c'est dure. Ik rij even door om een barrage (klein stuwmeer) te bekijken maar daar aangekomen draai ik snel weer om. De kleine kronkelweg naar de Croix de Mazet wacht op me. Een col van 650m hoog met enkele pittige stukken in een prachtige omgeving.

Vanaf de top daal ik in volle vaart naar de Terasse sur Dorlay. Van hieruit klim ik richting Doizieux. Hier ga ik in de fout en wijk ik af van de oorspronkelijk geplande route. La Valle en Gier was de bestemming om van daaruit de croix de Chaubouret te beklimmen. Nu rij ik de col d'Oeillon op (die ik al een aantal keren eerder vanaf Chavanay ben opgefietst). Op zich geen slechte optie. De klim voldoet aan alle eisen die ik aan een klim stel. Want ook hier rij je weer in een prachtig decor naar boven toe. Midden in de natuur en je komt nauwelijks verkeer tegen. Op 4 km van de top kruist deze klim zich met de klim vanaf Chavanay en gaat de weg gezamenlijk verder. Dit zijn ook de zwaarste kilometers. Naast het feit dat je de lengte van de klim begint te voelen zijn dit ook de steilere kilometers. Wel heb je in de laatste kilometers een fraai uitzicht over het Rhonedal en le Pic des Trois Dents (waar je ook erg leuke wandelingen kunt maken).

Bovenaan de top kun je nog een stukje doorfietsen naar de Cret d'Oeillon waar de tv-mast staat en een table d'orientation (die je met de fiets overigens niet kunt bereiken). Diegenen die voor de punten gaan, nemen de laatste kilometer aan een procent of 10 er natuurlijk bij. Ik heb nog behoorlijk wat voor de boeg en omdat ik deze escapade al ooit gedaan heb, zet ik de afdaling in.

 Helaas daal ik maar twee kilometer en klim vervolgens weer in de richting van Le Bessat (Croix de Chaubouret). Hier zit je echt in "haut Pilat" en woorden schieten te kort om deze omgeving te beschrijven. Uitzichten op de Cret de Perdrix, La Jasserie en de kapel van St. Sabin; ik vergeet bijna dat ik alweer aan het klimmen bent, hoewel dit eigenlijk meer vals plat is.

Op de top van de Chaubouret moet ik echt eten want op peperkoek alleen rij ik deze rit niet uit. Na ruim een half uur wachten krijg ik eindelijk de bestelde appeltaart en een cola. Een pover stukje appeltaart voor € 5,--. Ik had het idee dat de patronesse mij liever zag gaan dan komen. Waarschijnlijk was ik met mijn bezwete kop niet sjiek genoeg voor deze zaak. Het is dat ik echt groen van de honger zag anders was ik al lang vertrokken. Na deze noodzakelijke stop verder in de richting van Colombier en St. Julien Molin Molette. Bij de plaatselijke bakker haal ik een heerlijke krentenbol voor € 0,80. De vriendelijke bakkersvrouw vulde tevens mijn bidon. Zo kan het dus ook! Vanaf St. Julien is het licht bergaf in de richting van Maclas (een erg leuk dorpje).

Via de door de gorges de Malleval; heerlijk om doorheen, fiets ik in no time naar Chavanay, waar mijn auto geparkeerd staat. Een half uurtje later drink ik een ijskoud pilsje voor de caravan.

Frankrijk Saint Ambroix - col du pré de la dame

Na twee heerlijke weken in La Roque sur Ceze moeten we verkassen naar Saint Ambroix (Le Moulinet). Tijdens de reis blijkt alweer dat het fietsen me beter afgaat dan het autorijden; zeker als er ook nog een caravan aanhangt. De koppelingplaten hebben het ternauwernood overleeft maar uiteindelijk komen we toch goed aan op onze leuke plaats op camping le Beau Rivage. Een kleine camping met een leuk zwembadje en alweer een heerlijk strandje aan de Ceze. Deze camping is niet alleen leuk om te luieren. Ze ligt ook op een steenworp van de Cevennes; een waar fietsparadijs!

Rondje Tarabias - Genolhac - Col du Pré de la Dame - Villefort - Genolhac - Tarabias
Vandaag eerst een stukje rijden met de auto. Vanaf de camping rij ik naar tarabias. Achter Besseges worden de wegen smaller en steiler en de natuur mooier. In Tarabias parkeer ik de auto en ga verder met de fiets. De weg naar Genolhac is moeilijker dan ik had gedacht; het is al flink klimmen geblazen. Wel een bijzonder mooi gebied. Ik fiets hier dan ook in de Cevennes, een natuurpark aan de oostzijde van de Gard http://les.cevennes.free.fr/nl/nationaal-park.htm .


In Genolhac sla ik als snel linksaf naar de top van de col du Pré de la Dame. Bij zo een mooie naam kun je je allerlei voorstellingen maken. En deze berg doet zijn naam eer aan. De eerste kilometer is meteen ook de vervelendste kilometer. Het ritme moet nog gevonden worden en deze kilometer heeft tevens het hoogste stijgingpercentage van de hele klim. Al vrij snel gaat de klim verder tegen zeer acceptabele percentages (5 a 6% met nog een paar stukken aan 7%).

Het is echt een klim om in één strak tempo omhoog te fietsen. Vergeet echter niet te genieten van de rust, de mooie vergezichten en de prachtige natuur. Want na elke haarspelbocht wacht er weer een andere view. Boven op de col snel een foto nemen en dan verder want in vergelijking met het dal is het hier steenkoud.

In het begin van de afdaling heb ik spijt dat ik mijn windstopper niet mee heb genomen. De eerste kilometers van de afdaling zijn trouwens behoorlijk steil en er ligt op een aantal plaatsen grind op de weg (waar je overigens door borden voor gewaarschuwd wordt). Na het steile gedeelte daal je heerlijk verder naar Villefort. Hier kun je je bochtentechniek weer wat oefenen. Het toeristenseizoen is in volle gang en het is dan ook een drukte van jewelste in Villefort. Laverend tussen de toeristen zoek ik een winkel om wat proviand in te slaan. Hierna rij ik in de richting van het meer. Het waait flink en de wind is ook hier koud. Ik draai daarom toch maar snel om om de eigenlijke route weer te vervolgen.

Vanaf Villefort gaat de 1e kilometer richting Genolhac weer pittig omhoog. Ook de straffe wind speelt me de eerste kilometers nog parten. Later rij ik echter weer tussen de heuvels door en is de wind nauwelijks merkbaar. Ook gaat de weg lichtjes bergaf; tijd voor de knallen dus en ik rij volle bak richting Genolhac en door naar Tarabias. Terwijl ik de camping op rij, geeft de autothermometer 31 graden aan. Dat zijn er zeker tien meer dan in Villefort dat in vogelvlucht een dertig kilometer noordoosterlijk ligt. We gaan lekker zwemmen in de rivier!

Frankrijk La Roque sur Ceze

Vakantie, voor mij de leukste tijd van het jaar. Vier weken alleen met mijn gezin op vakantie in het Zuiden van Frankrijk. Vier weken alleen maar leuke dingen doen. Lekker zwemmen, luieren, eten, af en toe een leuk stadje kortom leven als God in Frankrijk. Doe ik dan helemaal niets sportiefs in mijn vakantie; tuurlijk wel, fietsen natuurlijk! Vroeg in de ochtend als mijn vrouw en kinderen nog slapen ga ik op zoek naar de mooiste routes en de hoogste bergen. Zo rond de klok van 12 ben ik weer terug en kan dan 's-middags weer genieten met mijn gezin. Hoewel mijn vrouw en kinderen niet zo veel met fietsen hebben willen de kids zich wel eens laten gaan.

Op Camping les Cascades in La Roque sur Ceze (http://www.campinglescascades.com/) hadden we dit jaar de eerste twee weken onze caravan gestald. Een aardige camping die is gelegen aan een prachtig gedeelte van de Ceze; les cascades de Sautadet. Het strandje van de camping bevind zich aan het einde van de cascades/kloof. Wat kan je hier heerlijk zwemmen en van de rotsen springen!

Vanaf deze camping heb ik 4 fietstochten gemaakt door het mooie landschap van de Gard.

Rondje Carsan, St. Paulet de Caisson, St. Julien de Peyrolas, St. Christolles de Rodieres, La Roque sur Ceze.

Om te beginnen een opwarmertje van een km of 60. Het terrein is glooiend (heuvelachtig). De mooie weg richting Carsan loopt gedurende een aantal kilometers behoorlijk omhoog zonder stijl te worden. Heerlijk fietsen want er is nauwelijks verkeer. Vanaf Carsan tot St. Julien de Peyrolas is de route vrij eentonig en een stuk drukker. Maar het duurt gelukkig niet zo lang want direct na het inzetten van de terugweg richting St. Christolles rij ik weer door de bossen. Eerst een leuk doch vrij rustig klimmetje vervolgens een prachtige afdaling. Absoluut het mooiste stuk van de rit. Op zich een mooie route maar ik hoop toch op beter. Gedurende grote stukken van de rit kijk je uit op de Mont Ventoux. Deze berg bereik je echter pas na 80km vervelende weg. Fietsen is dus geen optie; wellicht een keer met de auto???

Rondje Verfeuil, Lussan, Rivieres, Navacelles, Guidon du Bouquet en terug.

Vandaag moesten de benen eens gepijnigd worden. Het doel was de mont Bouquet. Een stijl kreng van 4,6 kilometer die is opgenomen in de B.I.G. (Brevettes International des Grimpeur) http://www.challenge-big.eu/. Sinds juni ben ik lid van de BIG en wil de cols die hierin zijn opgenomen natuurlijk meepikken. Mits ze een beetje in de buurt zijn natuurlijk.

Vanaf de camping gaat het vals plat omhoog richting Verfeuil een leuk klein dorpje. Langs de kant van de weg zie je mooie lavendelvelden. Tussen Verfeuil en Lussan sla ik even rechts af naar Les Concluses de Lussan http://www.gard-provencal.com/nature/concluses.htm.

Op de parkeerplaats aangekomen zie ik eigenlijk weinig van dit natuurverschijnsel en ik wil mijn fiets niet onbewaakt achterlaten. Meer dan onderstaande foto heb ik dus niet gezien. Op de terugweg zie ik nog een ander niet alledaags natuurverschijnsel. Een heuse slang van ruim een meter. Waarschijnlijk een adder.

 Natuurlijk wel erg bijzonder als je zo’n beest tegenkomt. Na een vrij rustige klim van 3 km kom ik weer op de weg naar Lussan. Je rijdt hier in een prachtig gebied. Het lijkt wel een uitgestrekte heide met veel lage bossages. Elk moment verwacht ik een everzwijn dat plots achter één van de struiken opduikt. Helaas mocht dat niet zo zijn. Twee onverwachte ontmoetingen zou ook wel wat veel van het goede zijn. Even verder zie je Lussan al liggen. Zoals wel meer stadjes in het Zuiden van Frankrijk is Lussan gebouwd boven op een helling. Een mooi gezicht.

Lussan uitrijdend neem ik de tweede weg links richting Rivieres. Hier kunnen geen twee auto’s naast elkaar rijden. Ook deze weg loopt door een machtig stukje natuur. Uitgestrekte bossen, bergen (tot 500m) en in de verte zie je de Mont Ventoux en de eerste bergen van de Cevennes. De weg loopt nog steeds gestaag omhoog tot een kilometer of 3 voor Rivieres. Daar begint een prachtige en goed lopende afdaling naar de eerder genoemde plaats. Ik neem me voor deze helling de volgende keer van de andere kant te nemen. In Rivieres neem ik de grote weg richting Boisson en verder richting Navacelles. Hier slaat de twijfel toe. Hoewel ik vooraf de kaart bestudeerd had weet ik niet meer of ik hier naar links moet of dat de klim in één dorpje verder begint. Ik neem dus verkeerde keuze en ga bij Navacelles naar boven. De klim begint aan een procent of 8 gedurende een kilometer. Omdat de echt steile stukken uitblijven heb ik al het vermoeden dat dit niet de juiste weg is. Als ik na 2 ½ kilometer boven ben weet ik het zeker. Dit kan niet de gevreesde Mont Bouquet zijn! Een steile berg van 4,6km lang zou in dit landschap toch eigenlijk zichtbaar moeten zijn? Ik vervolg mijn weg en kom uit op de doorgaande weg van Lussan naar Les Fumades. Omdat ik al 70 km op de klok heb staan rij ik terug naar de camping.

Op herhaling
Een paar dagen later doe ik ongeveer hetzelfde rondje. De kaart heb ik nog eens goed bestudeerd en nu weet ik dat ik bij Navacelles moet doorrijden naar Brouzet les Alès; hier begint de echte klim.

En al in de eerste kilometer valt er weinig te twijfelen. Het begin is meteen pittig met stukken tegen de 13-14% waarna je even lucht krijgt. Even na kilometer 1 mag je opnieuw op de pedalen gaan staan om je trappers uberhaupt rond te krijgen. Na een 300 "rustige" meters is het weer een volle kilometer op de pedalen staan voor de echte uitsmijter. Passages >20% doen je snakken naar lucht die zich echter ook in de 4e kilometer nauwelijks aandient; al gaan de percentages dan terug naar een “lekkere” 12%. De laatste honderden meters zijn een mengelmoes van een bijna rechtstaande muur en asfalt met een stijgingspercentage van een procent of 8. Het toetje is een verademing; 4%. En dan heb je een prachtig overzicht over het glooiende landschap van de Gard en de Cevennes.

Dit is echt een klim waar je jezelf helemaal in de vernieling rijdt. Op veel plaatsen is het geen fietsen maar harken; je moet er van houden, maar geef mij maar een berg met wat meer kilometers en wat minder percentage. Na een een rustpauze op het bankje bovenop de Mont Bouquet zet ik afdaling in richting Seynes. Hier heb ik een mooi uitzicht op de berg waar ik zojuist op de top heb gestaan. Deze, overigens ook erg steile, afdaling gaat langs ruige rotsen en door mooie natuur met schitterende vergezichten. Uiteraard kun je de Mont Bouquet ook van deze kant beklimmen. Probeer dan vooral niet te vergeten om te genieten van de omgeving. Het zal moeilijk zijn op de vele stukken waar de inspanningsastma je doet snakken naar lucht.

Even later neem ik de afslag naar Le Peuch en Sausines en kom uiteindelijk weer op de doorgaande weg van Lussan naar Fumades van waaruit ik weer dezelfde route richting de camping terugrij.

Rondje Goudargues, Mejannes les Claps, Fons sur Lussan, Fumades, Rivieres, Lussan, Verfeuil, La Roque sur Ceze.

Via leuke binnenwegen fiets ik richting Goudargues. Een pittoresk stadje waar je heerlijk kunt toeven op één van de vele terassen langs de Ceze. Ter hoogte van le Courau ga ik linksaf de berg op. Een prachtige smalle weg midden door de bossen en nauwelijks verkeer. Al eerder schreef ik dat je elk moment kon verwachten dat een everzwijn of ree de weg over stak. Ook hier is dat weer het geval (toen ik hier later op een avond met de auto reed bleek deze gedachte zo gek nog niet want toen zagen we er meerdere). In Mejannes le Clap breng ik een bliksembezoek aan een bevriend stel die met hun kinderen de vakantie doorbrengen in Le Mattas, een vakantiedorp. Hierna vervolg ik mijn weg richting Fons sur Lussan, een leuk klein dorpje in the middle of nowhere. Op de grote weg rechtsaf richting Fumades. In verband met wegwerkzaamheden wordt ik gedwongen mijn snelheid te minderen. Gelukkig geef ik hier gehoor aan want na 100m rij ik door pas gelegd asfalt waarvan een flinke laag blijft kleven aan mijn bandjes. Ook mijn fiets zit helemaal onder de rotzooi. Ik realiseer me dat ik tijdens mijn vakantie toch nog aan het poetsen kom. Nadat ik weer op “droog” asfalt terecht kom stop ik langs de weg om mijn banden schoon te vegen. Dat lukt gelukkig vrij goed en ik stap weer snel op de fiets. Even verder merk ik dat mijn computertje geen snelheid meer aangeeft. De magneet op de spaak blijkt verdwenen en ik moet zonder informatie verder richting Rivieres. Hier ga ik naar recht de berg op die ik een paar dagen eerder ben afgedaald. Ook hier is het weer genieten geblazen; prachtige natuur, een pittige klim, een lekker zonnetje en 28 graden; wat kan een mens zich nog meer wensen?

Het was erg goed toeven in La Roque sur Ceze en de directe omgeving. Zeker de moeite om nog eens terug te keren. Met name de Mont Bouquet is natuurlijk altijd weer een uitdaging. Volgende keer vanuit Seynes. Op naar de volgende camping!

Fietstestdagen en een nieuwe fiets

Als je al jaren op een stalen fiets rondrijdt en je mag plots 2 dagen op een volledige carbonbolide koersen dan merk je toch een behoorlijk verschil. Tijdens de fotoshoot aan het Gardameer mocht ik 2 dagen op een Koga Myata roadracer rondrijden. Wat reed die fiets lekker zeg!

Na terugkomst in Eijsden was de omschakeling naar mijn eigen stalen Pinarello dan ook weer groot. Mijn besluit was al snel genomen: ik wilde een nieuwe fiets. Door het grote aanbod zie je door de bomen het bos niet meer. De informatie die je via internet krijgt is onuitputtelijk maar lijdt vaak alleen maar tot meer onzekerheid en keuzestress. Zelf ervaren was mijn motto. Dus besloot ik deel te nemen aan de fietstestdagen van het blad "Fiets".

Op 12 april vertrok ik 's-ochtends vroeg met de trein naar Arnhem. Op het "testterrein" was het een gezellige drukte. Veel stands met een grote variëteit aan fietsen. Isaac, Pinarello, Bianchi, Cube, Canyon, Cannondale, Trek, Red Bull (en ik zal er nog wel wat vergeten). Ze waren allemaal vertegenwoordigd. Na het inleveren van je pasje kon je op een gloednieuwe fiets kruipen en deze gaan uitproberen. De organisatoren hadden een leuk rondje uitgezet waar alles inzat. Klim, afdaling wat bochtenwerk goed en slecht wegdek.

Ik wilde testen met het oog op de aankoop van een nieuwe fiets. De echte dure bolides zoals de Pinarello Prince die je daar kon testen heb ik daarom jammer genoeg laten staan. Mijn eerste keuze was een Bianchi Nirone die mij erg tegenviel. De tweede keuze was een Red Bull pro carbon 3000 SL. Een mooie en lichte carbonracer afgemonteerd met een ultegra SL-groep. De fiets is ontzettend licht, rijdt erg fijn alleen de versnellingen zijn niet goed afgesteld waardoor er onnodig veel geratel hoorbaar is.

Na een lekkere pastalunch de derde testfiets opgehaald. Met een Canyon Ultimate CF 6.0. meegedaan met een een fietsclinic. Roderick (hoofdredacteur van "Fiets" leidde een klein groepje naar een paar mooie klimmetjes rondom de veluwe (o.m. Zijpendaalseweg). De Canyon was even licht als de Red Bull en afgemonteerd met een ultegra SL groep gecombineerd met dure ace onderdelen. Dit was wat rijgedrag betreft de absolute topper van de dag. Of het door de fiets kwam weet ik niet maar in de groep reed ik erg gemakkelijk mee. Na een lekker rondje van 1 1/2 uur weer terug op het testterrein. Nadeel van de Canyon; ik vond de fiets niet mooi! Tevens is de fiets niet te krijgen bij een plaatselijke dealer. Je besteld hem via internet.

Als laatste een Isaac Pascalle waarmee ik nog een rondje deed over het plaatselijke parcours. Op zich een hele fijne fiets al wist ik al vrij snel dat dit niet mijn nieuwe fiets zou worden. Na een lekkere douche snel huiswaarts want ik had nog een behoorlijke treinrit voor de boeg. Al met al een hele leuke en nuttige dag.

Hoewel ik deze dag heel nuttig vond kocht ik twee maanden later een geheel andere fiets. De keuze viel uiteindelijk op een Stevens SCF2 model 2007. Een mooie carbonfiets met Mavic Ksyrium wielen en afgemonteerd met een ultegra triple. Omdat het een model van 2007 was heb ik deze voor een leuke prijs kunnen krijgen. Na een testritje was ik verkocht. En nu, een kilometer of 1.500 verder, ben ik nog steeds erg in mijn nopjes met mijn fiets.

Gardameer fotoshoot

Het was in het voorjaar van 2007. In een advertentie op het forum van www.fiets.nl werden modellen gevraagd voor een fotoshoot in Zuid-Frankrijk. Met name dat laatste sprak me wel aan; Zuid Frankrijk in maart! En dus stuurde ik een mailtje met een foto van mezelf en een foto van mij zoontje (in de fietskleren van zijn pa). Wat ik vooraf verwachtte werd waarheid. Ze hadden me niet nodig. Er waren voldoende modellen.

Ongeveer een jaar later krijg ik een mailtje van Edwin, de huisfotograaf van het blad Fiets. Of ik toch geen zin had in een fotoshoot. Twee weken later zat ik in de bus op weg naar Malcecine aan het Gardameer. Samen met Jantiene, Pieter, Remco en Edwin. Een leuk gezelschap met allemaal een gezamenlijke passie; FIETSEN.

Aan fietsen trouwens geen gebrek. Zannata, Koga, Gianni Motta, Scott, Canyon, Trek; de ene nog mooier dan de ander. Op dag 1 was het weer niet best. Een typische Nederlandse lucht en een graad of 15. Geen weer voor foto's en samen stapten we op de fiets voor een verkenningstocht in de bergen. Wat ik vooraf al vreesde werd waarheid. Tijdens het eerste de fietstripje werd al snel duidelijk dat ik toch degene was met de minste power in de benen. Aanhaken en bijblijven was mijn devies. Dat lukte vrij aardig. Al moest ik mijn poging om bij het laatste plaatsnaambordje (Malcecine) mee te sprinten wel bekopen. Na het passeren van dit bord moest er nog een km 0f 6 gefietst worden terwijl ik toch echt dacht dat we er waren! Ondanks het slechte weer besloot Edwin toch een paar foto's te maken. We namen de bus naar Riva waar Remco en ik voor het eerst aan de bak moesten. Remco, een doorgewinterde moutainbiker, moest met een wheelie over de stenen afscheiding tussen het meer en een plein rijden. Ik moest zorgen dat ik er vlak achter bleef. Nu was het voor mij al een hele prestatie om überhaupt op dat muurtje te fietsen, de juiste afstand houden bleek nog veel moeilijker. Op de onderstaande foto is de spanning ook van mijn gezicht af te lezen. Na de laatste shoot kwam ik niet uit mijn clip en kieperde (tot grote hilariteit van Pieter, Edwin en Jantiene) bijna het meer in.

De tweede dag was een prachtige voorjaarsdag. Zon en een temperatuur rond de 18 graden. Wat wil je nog meer in maart. De mountainbikes werden in de bus geladen en we reden richting Arco. Een mooi gebied in de buurt van Riva. Na een fotoshoot van Jantiene in een rustige afdaling in een mooie olijvengaard was het de beurt aan Pieter en Mij. Lekker rustig fietsen langs een riviertje ging me beter af dan de escapade van een dag eerder. Hierna stijl naar boven het plaatselijke bos in. Het pad was zo stijl dat je op sommige stukken moest afstappen. Helaas bleek één van mijn pedalen niet in orde en al vrij snel lag ik met mijn snufferd op de grond. Jantiene was het zelfde lot beschoren. Het resultaat; een paar flinke schrammen. Vervolgens de hele dag gefietst en "gewerkt".

De derde, en tevens laatste dag terug naar de berg van de eerste dag. Eerst werden er nog een paar foto's gemaakt langs het meer van de 3 campafietsen.

Lekker een terasje gepikt. Had nooit gedacht dat het leven van een "fotomodel" zo zwaar zou zijn.

Na het rustige begin toch op de weg langs het meer richting de berg. Er werd flink geknald. Snelheden ruim boven de 40km. En al vrij snel besloot ik toch mijn eigen tempo aan te houden en liet de overigen gaan. Snel zag ik hen weer terug voor de volgende shoot waar ik overigens geen lijdend voorwerp was.

Op de berg nog een paar plaatjes geschoten in volle klim. En daarna volle bak terug naar het appartement. Verscholen achter de rug van Pieter en Edwin wist ik peen te houden. Tot het moment dat Pieter een demarage plaatste om het laatste plaatsnaambordje te pakken. De wind kwam vol in mijn gezicht en het was over en uit. De resterende 5 kilometer naar het appartement heb ik rustig uitgefietst.

Een prachtige (werk)fietsvakantie die mijn enthousiasme voor het fietsen weer naar een hoger niveau tilde. Niet alleen mijn enthousiasme maar ook mijn benen boekte behoorlijke vooruitgang na deze drie "trainingsdagen". Het begin van een prima seizoen. Een leuk beeld van deze fototrip zie je in de video op http://www.youtube.com/watch?v=zOCCLe0nXsY&feature=player_embedded#! (met dank aan Jantiene). De foto's zijn gemaakt door Edwin Haan fotograaf voor het blad "Fiets", Jantiene en mijzelf. Een gedeelte van de foto's die je hier ziet zijn ook geplaats in de "Fiets" van april en mei 2008.

  

Introductie

In deze blog ga ik mijn wieler"belevenissen" met u delen. Wielrennen is al lange tijd mijn hobby. Geleidelijk is deze hobby uitgegroeid tot een passie. Wat wil je ook anders in het prachtige Limburgse land op een steenworp afstand van de Voerstreek en de Belgische Ardennen binnen fietsbereik. Klimmetjes in overvloed zou je zeggen maar toch beleef ik mijn jaarlijks fiets"hoogtepunt" tijdens de vakanties in het buitenland waar de fiets altijd meegaat. In de ochtenduren (als vrouw en kinderen nog lekker liggen te slapen) trek ik er op uit. Op zoek naar de mooiste plekjes en de hoogste bergen. Al deze mooie en ook minder mooie fietservaringen wil ik vastleggen. Voor mijzelf en iedereen die het leuk vind om te lezen. Guido