Langzaam aan druppelt iedereen binnen en als Bert om 10.10 uur arriveert kunnen we van start. Op weg voor een toer de force van (ik schat) een 35km?? door het Limburgse heuvelland en langs een aantal Limburgse kroegen.
De eerste stop is al na een kilometer of 3. Nadat de eerste helling half is bedwongen fietsen we linksaf richting de kantine van het golfcomplex van Cadier en Keer. http://www.golfenophetrijk.nl/margraten/home . Terwijl, onder de verbaasde blikken van de golvende elite, de eerste schotel bier wordt geserveerd komt Koen het golfterrein op gelopen.
Zijn laatste glas bier van de avond ervoor is net niet lekker gevallen. Hoewel we toch nog vrij rustig zijn in de vroege ochtend worden we al snel gemaand om “een beetje gedempt te spreken”. Er blijkt een wedstrijd te zijn en daar is blijkbaar meer concentratie voor nodig dan voor onze mtb-clash. Na één glas bier lijkt het ons beter om het stalen ros te nemen en koers te zetten naar de volgende stop.
Door het hoge gras van de weiden dalen we van Cadier en Keer naar Bemelen. Hierna richting Margraten (Groot Welsden). Het wordt Koen allemaal letterlijk een beetje veel en zijn maaginhoud wordt geloosd in de Weldense bossen. Hoewel de overige bikkels redelijk kunnen volgen treurt niemand erom dat er (omwille van Koen) een tandje lager wordt gefietst. In Sibbe stranden we in het plaatselijk wielercafé. Het terras zit vol en we nemen (noodgedwongen) plaats voor het buffet. Roger heeft al achter de take plaatsgenomen. Hij moest, voordat hij een stalen ros kon nemen, eerst oefenen op een echt ros van vlees en bloed.
De tweede schotel bier passeert de revue en voor Koen is er de broodnodige cola met ontbijtkoek. Als er ineens een knappe dame “mit beheurlikke komveur’ naast Koen komt zitten veert hij in een keer op. Hij lijkt zich helemaal te herpakken en blijkt zelfs te kunnen praten. Na een paar pilsjes worden we door de routekapitein de tent uitgejaagd voor de derde “tour de force”.
En hier moet behoorlijk geklommen (en gedaald) gaan worden. Roger merkt al snel dat het echte ros makkelijker naar boven rijdt dan zijn stalen ros. Juist op het moment dat hij dreigt om te kiepen krijgt hij in de gaten dat hij nu zelf iets moet doen. Maar het is al te laat en opstappen lukt niet meer! Roger wordt overigens fysiek gesteund door Philippe. Hoewel hij beschikt over superbenen loopt hij gewoon lekker mee! Wat een sociaal dier.
Na een pittige doch mooie klim komen we op een plek waar we een prachtige view hebben over Valkenburg en omgeving.
Dit is tevens een kritiek punt en was verleden jaar het breekpunt in de koers (want in de afdeling die toen volgde werd de jeugdige overmoed van Bert pijnlijk duidelijk). Na een driedubbele salto met hele schroef belandde hij even later in het AZM te Maastricht – 4 gebroken ribben en een geperforeerde long. Gelukkig is nu iedereen een stukje rustiger en valt er slechts een kleine val van Francois Frijns te noteren. Het tempo in de afdalingen ligt de gehele dag lager dan het tempo in de beklimmingen. Bert heeft toch wel indruk gemaakt verleden jaar!
Na een paar zeer fraaie wegen komen we uiteindelijk bij Café Weerts. Hier blijkt dat Francois Engelen zijn eigen kracht niet kent. Hij heeft in de laatste kilometer zijn rechter pedaal van zijn fiets getrapt. Wat een brute kracht schuilt er toch in die jongen. Café Weerts is een geweldig moderne etablissement dat wordt uitgebaat door een lieve mevrouw die al moe wordt bij de eerste bestelling. Het is me ook wat; een hele schotel bier tappen? Bij het tweede biertje blijken de glazen op? Frank en Roger besluiten, als gelouterde horecaondernemers, binnen een oogje in het zeil te houden. Dat wordt zeer gewaardeerd door de uitbaatster want even later lopen ze elk met een halve liter te pronken op het terras.
Langzaam beginnen de biertjes naar de kop te stijgen en moeten we verder want de lunch wacht. Na een lange klim vanaf kasteel Schaloen bereiken we al snel (sommigen wat minder snel omdat ze dit bergje persé op willen lopen) de lunchplek. Deze is vandaag op een grote picknickplaats aan de rand van het bos. Een prachtig uitzicht op Valkenburg met een heuse “table d’orientation”. Marielle verrast ons hier met een lunch die we in geen jaren gehad hebben. Lekkere warme goulashsoep en een compleet koud buffet. Vergezeld van een heerlijke wijn en koffie voor de liefhebbers. De temperatuur is inmiddels behoorlijk gestegen en het lijkt wel even hartje zomer. De kleren gaan uit en de gespierde lichamen van een paar fietsende adonissen komt te voorschijn – de kracht straalt er van af!
Helaas komt ook aan dit tafereel een einde. Er zal toch nog gefietst moeten worden.
Vanaf de picknickplaats zetten we koers en rijden in de bossen, dorpen en gehuchten rondom Valkenburg; het is verdomde mooi hier. In het Limburgse Heuvelland doet zich, bij tijd en wijlen, nog een wonder voor. Zo ook deze zondag. Terwijl ons peloton stopt voor een klein kapelke in de buurt van Arensgenhout vindt Frank een hele doos vol bier achter de kapel. Er zit zelfs een opener in. Hoe die doos daar gekomen is? Maria (die in de kapel stond) zal het weten maar houdt de lippen stijf op elkaar.
Bij zo een gebeurtenis hoort een mooie foto. Nadat iedereen zich heeft verzameld op de grond voor het kapel stel ik de fotocamera in en neem plaats in de groep, Na 10 sec. is de foto gelukt. Twee wandelende dames doen ook nog een poging en tijdens de pose blijkt de camera in de filmstand te staan – dat levert wel een leuk filmfragmentje op.
Inmiddels rijden we weg van Valkenburg in de richting van Houthem. Dit tourtje stelt weinig voor. Tot grote opluchting van Philippe komen we geen helling meer tegen. Bij chateau St. Gerlach is de traditionele champagnestop. Jos is de enige jubliaris. Al tien keer eerder heeft hij zijn benen gepijnigd en zichzelf (tijdens de zoveelste klim van één of ander rotbergje) voorgenomen nooit meer mee te gaan (dit voornemen werd overigens altijd weer tijdens de eerstvolgende caféstop afgezworen). Hij krijgt de beker van onze routekapitein Frank, de kussen van rondemiss Marielle en een flinke lik van Dorus, onze mascotte van dit jaar. Een paar fietsers blijken tijdens deze stop zodanig uitgeput dat een vervolg geen optie meer lijkt. Wonderbaarlijk genoeg heeft deze persoon het volgende café toch gehaald.
Op weg naar de laatste stop bij café Baskuul in Bemelen. Frank heeft ons nog een laatste toetje voorgeschoteld en bij de Geulhemermolen draaien we links de Geulhemerberg op. Niet iedereen schat dit bergje op zijn waarde. Philip en Koen stormen aan de voet naar voren en proberen in één sprint boven te komen. Helaas blijkt dit klimmetje geen 50 meter maar 1000 meter; 950 meter te lang. Toch komen ook onze Belgische vrienden fietsend boven – een puike prestatie! In café Baskuul trekken we de registers nog eens goed open. Met de nodige biertjes, Erdinger en zelfs l’Achouffe worden de droge kelen gesmeerd.
Op de klanken van André Hazes deinen we richting het einde van deze schitterende dag. Een sportieve dag waarvan de echt sportieve kanten een beetje afgevlakt worden door de alcoholische versnaperingen. Vooral een dag om de vriendschapsbanden in deze groep weer eens aan te halen. Moe maar voldaan fiets ik richting Eijsden en intussen mijmer ik nog even over dit prachtige weekend.
Klik op bijgaande foto en bekijk het filmpje van de mtb-tocht.
