Op 15 mei 2011 staat met grote letters "Grenslandklassieker" in mijn agenda. Ik was er helemaal klaar voor. Startpapieren waren al in huis, fiets klaar. Maar de dag voor de start slaat het noodlot toe; tijdens het poetsen van de boeiboorden van mijn huis, glij ik van de trap en verzwik mijn enkel. Een uur later is de voet gezwollen en heeft alle kleuren van de regenboog. Lopen is erg moeilijk, Als ik de dag erna de trap afstrompel in mijn fietstenue kijken 3 verbazende blikken mij aan, alsof ik gek geworden ben. Ik weet het eigenlijk zelf al. Ze hebben gelijk; ik kan niet fietsen!
Na een week rust is de voet al een stuk beter en ik schrijf me in voor de Frans Schoubben Memorial. Omdat ik geen zin heb om naar Tongeren te rijden, pik ik het startbewijs op bij de 1e bevoorrading in Melen. Via beklimmingen van o.m. le Bois d'Olne, de Transenster kom ik uit bij de helling die ik nog nooit gereden heb; Cote de la redoute
Nadat ik de uit liege-Bastogne-Liege bekende brug in Remouchamps gepasseerd ben, begint de weg licht te hellen. De eerste km van de klim gaat goed en ik weet dat het ergste nog moet komen. En dat klopt want de laatste 700 meter is harken naar boven; wat een steil kreng! In iets meer dan 10 minuten hijs ik mezelf naar de top.
De afdaling die volgt gaat een stuk sneller en voordat mijn benen hersteld zijn begint de Cornesse. In mijn gedachten is dat ook een steile rakker maar blijkbaar is er gekozen voor een milde variant. Deze is goed te doen.
De afdaling die volgt gaat een stuk sneller en voordat mijn benen hersteld zijn begint de Cornesse. In mijn gedachten is dat ook een steile rakker maar blijkbaar is er gekozen voor een milde variant. Deze is goed te doen.
Hierna volgt nog een primeur die me doet denken aan vroegere edities van LBL; Cote des Forges. Behoorlijk steil en trekt lang door. Via Beaufays daal ik af naar Trooz waar ik de route van de FSM verlaat. Via de cote du Bouny rij ik richting Romsee en beyne om vervolgens via Jupille terug naar huis te rijden. Op de teller staan 110km met hierin 1600 hoogtemeters. Ik hoef eigenlijk niet te kijken naar deze cijfers want de benen zeggen genoeg.
De Frans Schouben Memorial? Leuke beklimmingen weinig spannende route maar perfecte bevoorrading. Volgend jaar toch maar weer de Grenslandklassieker; als ik heel blijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten