Mescher bergloop 2012

Het is zondag 11 december kwart over één. Ik voel me als een kleuter die voor het eerst naar school gaat. Een beetje raar gevoel in mijn buik alhoewel ik door de stress de darmen goed heb geleegd. Vandaag staat een hardloopwedstrijd van 8,5km op het programma. Gezien de gestage vorderingen in de afgelopen twee maanden toch voor de langere variant gekozen.

In de kantine van SVME is het een drukte van jewelste en al snel zie ik bekenden. Ik blijk niet de enige "nieuweling". De hoop dat de opdracht van het thuisfront wel slaagt neemt toe: Pap/Guido, veel plezier, veel succes en wordt vooral niet laatste!

Bij de start ga ik als nieuwkomer helemaal achter in het startvak staan. Maakt op zich niet veel uit want er wordt een netto tijd gemeten. En zo loop ik 30seconden na het startschot onder het start/finishdoek door. Al heel snel merk ik dat de achterhoede toch echt te langzaam loopt en ik begin rustig in te halen. Voor al rustig beginnen neem ik mezelf voor. Het verharde fietspad wordt verruild voor een prachtige groene wei. Er loopt zelfs nog een losse koe rond en aan de vlaaien op de grond te zien hebben er hier wel meer gelopen de afgelopen tijd.

De eerste hoogtemeters worden genomen in de wei die overgaat in een smal pad. Hier merk ik dat mijn voorgangers iets te langzaam lopen. Helaas is inhalen hier lastig. Met een paar balletsprongen maak ik vrij baan en vanaf dat moment zet ik de vaart erin.


In een behoorlijk tempo stuif ik de Mescherberg af en ga op weg naar de Stenenberg. Ongeveer 700 meter lang en dat is behoorlijk te voelen in de kuiten. Hierna de afdaling op een oneffen halfverhard pad door de, voor Eijsdenaren bekende, "7 heuvelen". Voor mijn doen heb ik een hoog tempo; ik hoop dat ik dit niet moet bekopen op het einde!

Een flink stuk voor me zie ik een bekende lopen waarop ik me mooi kan focussen. Velen haal ik in maar het rode jasje komt maar mondjesmaat dichterbij. In de laatste klim kom ik tot op 30 meter en dichterbij kom ik ook niet meer. Ondanks dat ik het tempo toch aardig weet vol te houden. De glibberige afdaling door het drassige Mescher plukbos gaat razendsnel en in no time sta ik weer op harde ondergrond.

Het laatste heuveltje stelt niet veel meer voor maar voelt als een zware berg; de benen lopen vol. Gelukkig hoor ik in de verte de speaker van de finish. Het rode jasje van mijn voorganger is verder uitgelopen. Maar ik voel dat ik een goede tijd loop - in ieder geval zeker niet als laatste binnenkom. Na 49 minuten en één tel loop ik weer onder het spandoek door. Flink moe van deze korte maar felle inspanning. Uitermate tevreden voor de eerste keer; ik laat ongeveer een derde van de tegenstanders op deze afstand achter me.


Onder het genot van een sportdrankje en een bekertje thee wordt met een paar bekenden het parcours doorgenomen. Later in de kantine van SVME, waar het uitstekend toeven is, worden de verhalen sterker, de prestaties beter. Een gezellige boel. Een prachtig evenement die Mescher-bergloop. Wat mij betreft een aanzet tot meer. Ik heb me voorgenomen het hardlopen wat langer door te zetten. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de fiets in de garage blijft hangen.

Hardlopen

Eind september 2010
Mijn dochter Renee doet tijdens de vakantie eens wat anders dan zwemmen en bereid zich voor op het lopen van een 5 km wedstrijd. Op dat moment zit ik nog middenin het fietsseizoen en blijf dan ook met veel plezier op mijn tweewieler zitten.
Na de zomer, al zoekende naar een alternatief voor het fietsen, dacht ik in de sporen van Renee te treden. Ik trok een paar renschoenen aan en vertrok. Wat een drama; nog geen km gelopen en al dikke poten. Hijgen als een paard met astma en niet vooruit te branden. De keer erop idem dito. Reden voor mij om de schoenen hoog op het rek in de garage te plaatsen en er de hele winter niet meer naar om te kijken. De weg naar het zwembad werd snel gevonden en iedere dinsdagavond trok ik plichtmatig mijn baantjes.

September 2011
De hele A/B-groep van zwemclub Eijsden heeft als voorbereiding op het nieuwe zwemseisoen een 8 weken durende looptraining. Rondjes van 10km zijn geen uitzondering. Schitterend om te zien hoe deze groep jongeren (12-17 jaar) tijdens een wedstrijdje in Meerssen veel hardlopers hun achterste laten zien. Als sportminded man wordt ik dan toch aangestoken. Dat moet ik toch eigenlijk ook kunnen. Gezien mijn leeftijd zal ik er wel iets langer over doen maar het uiteindelijke doel kan wel hetzelfde zijn. Dus sinds twee weken de renschoenen van het rek gehaald en voorzichtig gestart.

De eerste rondjes bewust erg rustig aan. Goed warm lopen (erg belangrijk heb ik ervaren), km rennen, 500m lopen, km rennen; en zo langzaam opbouwen.

22/23 oktober 2011
Tijdens het zwemkamp van ZCEijsden, waar ik traditiegetrouw verantwoordelijk ben voor de inwendige mens en het foto- en filmmateriaal, heb ik de tijd om er zelf op uit te trekken. Zaterdag probeer ik al rennend de A/B groep te fotograferen. Ik vertrek 100m te laat en zie ze pas weer terug als ze bezig zijn met de cooling down. Zelf ren ik in alle vroegte een uur door de bossen van Leopoldsburg. Een erg mooie inspirerende omgeving. Ik merk dat ik met volle teugen geniet. Van de bossen, de heerlijk zachte ondergrond, de stilte, een paar reeën, en ........... van het hardlopen.

Het gaat eigenlijk prima. Zonder teller weet ik bij God niet de afstand die ik afleg. Halverwege maak ik wat foto´s van de jongste groep die rennend een fitnessparcours afleggen. Om vervolgens weer een rondje te maken. Eigenlijk wil ik niet stoppen maar mijn verstand zegt dit vooral wel te doen, mijn benen zijn immers niet veel loopkilometers gewend. Op de terugweg kom ik de A-B/groep tegen die met hun coolingdown bezig zijn.

Op zondag doe ik het nog eens dunnetjes over, 45 minuten door de Leopoldse bossen.
En alweer geniet ik met volle teugen. Hopelijk kan ik dat gevoel doortrekken in mijn eigen dorp. Heb ik toch mijn afleiding voor de winter gevonden. Het doel zou dan toch de Mescher bergloop moeten worden, de 6 km lijkt me pittig genoeg.

17e MTB-weekend van de MBA (Maastricht-Brugge aliantie)

Al 17 achtereenvolgende jaren wordt in het laatste weekend van september een tocht georganiseerd voor een club vrienden en aangewaaiden uit Brugge en Maastricht (en omstreken). Zaterdagavond flink stappen met de dames erbij en op zondag wordt de mannelijke helft met de MTB op pad gestuurd.
In de beginjaren was er nog sprake van een zware tocht in combinatie met de nodige alcoholische versnaperingen. De laatste jaren zijn de afstanden en de hellingen langzaam vervangen door de Tongerloo, Brand of Brugse Zot; het wordt er niet minder zwaar op.

De fantastische organisatie is elk jaar in handen van Frank en Marielle; uitbaters van hotel in den Hoof (www.indenhoof.nl); een uitstekend gelegen uitvalsbasis voor mooie fietstochten in het heuvelland.

Afgelopen weekend was de 17e editie en met dit aantal mag je van een sterke traditie spreken. Genoeg geschreven. Bekijk de foto's; die zeggen meer dan 1000 woorden!

het bonte deelnemersveld

spek met ei; een goede bodem

niet alles wordt opgefietst

wel wordt alles opgedronken

en dat is zoooooooooooooo vermoeiend!

MTB-route Posbank Veluwe

De nationale speedodag voor zwemmers is de reden dat ik vandaag niet de Mergelland Heuvelland 2 daagse rij. Luuk mag deelnemen aan deze leuke dag voor de beste zwemmertjes van Nederland en ik mag chauffeur spelen. Genoeg geweldige fietsmogelijkheden in de omgeving van Arnhem. De Posbankroute is de uiteindelijke keuze. Zo een prachtig gebied moet je in al zijn puurheid meemaken; en dus op de MTB!

Het vertrek is bij bezoekerscentrum Rheden waar ik ook moet zijn voor de MTB-vergunning die me toegang verleent tot de mooiste plekjes op de Veluwe. Al snel heb ik in de gaten dat deze route ook een topper is; zowel in fysieke- als esthetische zin. De zwaarte trekt met name in het begin van de route een zware wissel. Korte felle klimmen en afdalingen volgen elkaar in snel tempo op terwijl mijn ritme nog ver te zoeken is. Die combinatie is soms moeilijk. Als niet MTB-er is het extra oppassen geblazen op de smalle, bochtige paden met boomwortels, stenen en zand. Echt om me heen kijken is er dus niet bij.

Na een kilometer of 8 volgt een langer recht stuk langs de nog in bloei staande heide. Hier kan ik even op adem komen en ik merk dat ik beter in mijn  ritme kom. Open stukken heide, bospaden en zandwegen wisselen elkaar af en ik geniet met volle teugen. De hellingen manifesteren zich minder nadrukkelijk op dit deel van de route. Hier zijn met name de zandpassages moeilijk. Waarschijnlijk zijn de banden van mijn cross-hybride (Stevens X6) niet breed genoeg. Verder houdt mijn bolide zich overigens uitstekend staande op dit fraaie MTB-parcours.

Als ik een tijdje later voor de tweede keer langs de Roozendaalse heide rij heb ik het gevoel dat er iets niet klopt. Dat gevoel wordt bevestigd als ik op een parkeerplaats een blik op de plattegrond werp. Ik zit weer vlak bij Rheden en heb pas 30km op de klok staan. Ik besluit terug naar Rheden te fietsen en van daar de route van de andere zijde te nemen. En dus gaat het weer flink op en af naar Rheden toe. Maar het gaat nu prima en ik geniet met volle teugen. Ook de afdalingen, die voor mij niet altijd even makkelijk zijn, lopen steeds beter. In de 10km die ik van Rheden wegrij zitten 3 pittige hellingen die ik van de andere zijde beklim als ik dezelfde weg terug neem. Uiteindelijk heb ik toch dik 50km op de klok als ik weer voor het bezoekerscentrum in Rheden sta. Wat is dit toch een schitterend natuurgebied! In mijn eigen streek kan ik met volle teugen genieten. De veluwe heeft weer een heel eigen karakter; zeker zo mooi. De MTB bevalt me eigenlijk ook wel. Dat ga ik dit najaar toch eens vaker doen. Na een paar heerlijke uurtjes op de MTB ga ik Luuk weer ophalen in Arnhem. Ik kan nog net meegenieten van de rugslagclinic die hij krijgt van de Bastiaan Leijsen.

Fleche Condruzienne

Na de mooie toertocht van cyclingclub “Aux Assemblees” van juni dit jaar viel mijn oog op “la fleche Condruzienne”. Wederom een toertocht van deze club vanuit Seraing in een gebied dat zich grofweg bevindt tussen Luik en Charleroi; de Condroz. Gezien de eerdere ervaring besloot ik al snel deel te nemen en om 8 uur ’s-Morgens vertrekken Chris en ik aan een 114km lange toertocht.
Het parcours is totaal onbekend. werkelijk geen één bekende plaatsnaam of weg ; maar wel erg mooi. Het weer is top; volop zon en (bij de finish) 26 graden. In het begin een paar leuke klimmetjes die niet veel voorstellen. Hier worden we n og gefotografeerd. Kosten voor de foto € 0,00. Dat zat al inbegrepen bij het luttele inschrijfbedrag van € 3,--!

De eerste noemenswaardige hindernis; de cote Ereffe, een 2,2 km lange klim met een piek van 12%. Op deze klim zette we even flink aan om met een hartslag van 170 boven te komen. Dat was mede te danken aan de wielerclub van Rotheux die ons aan de voet inhaalt en direct achter wil laten. Dat laten we natuurlijk niet zo maar gaan en gaan volle bak mee.

Al snel volgt de eerste ravitaillering. Tijdens de Cretes Ambleve/Aisne/Ourthe in juni vergeleek ik de bevoorrading met een Belgische patisserie. Vandaag was dat niet anders. Na de 1e ravitaillering zou het op papier zwaarste stuk volgen. Het gaat inderdaad op en af maar echt zware beklimmingen hebben we niet gezien.

Als we na 65km op de klok al bij de 2e ravitaillering arriveren hebben we in de gaten dat er iets niet klopt. We hadden dit pas na 82km moeten bereiken. Door het missen van een pijl hebben we de lus met de klim bij Thon en de Haut Bois gemist. Laat dat nou de 2 pittigste hellingen van de dag zijn; jammer! Doorgaans rij je bij het missen van een pijl 20km extra. Wij reden er 17 te weinig.

In gestrekte draf rijden we verder. De laatste 25 kilometer gaan behoorlijk op en af. Het gaat zo voortvarend dat we in de afdaling weer een pijl missen. Deze keer leidt dit wel tot een paar extra kilometers en een extra klimmetje. Na de laatste klim fiets ik al mijn kracht uit mijn lijf in de licht naar beneden lopende weg die ons terug naar Seraing brengt. Met een gemiddelde van bijna 27km op de klok belonen we ons zelf op een heerlijke jupiler. En nog eentje om het af te leren. Om 12.00 uur rijden we al naar huis. Wielerclub “Aux Assemblees” had het weer goed voor elkaar op deze prachtige nazomerse dag

Mont Ventoux

Onze zomervakantie begint dit jaar in de buurt van deMont Ventoux; althans dat dacht ik toen ik in november 2010 een plaatsje reserveerde op camping l'Ecluse in Buis les Baronies. Achteraf met een flinke omweg omdat de col over de kortste weg niet toegankelijk is voor caravans. En dat terwijl ik voor dit korte verblijk van 4 dagen ook vlakbij de Mont Ventoux had kunnen zitten?

Het eerste uitstapje naar deze prachtige  Provencaalse bult is voor een mooie wandeling van Chalet Renard. Achterlangs via mooie vergezichten naar de top. Op dag 3 met de fiets naar boven. Ook Renee en Luuk zien de uitdaging van een fietsrit tegen deze kale berg wel zitten en na een test op de, vlakbij de camping gelegen, col de Propriac geef ik groen licht. Met twee vingers in de neus fietsen ze deze 3km lange klim van gem. 6% op.

De beide kids vertrekken dus (met een veel te zware stalen mtb) in het spoor van hun pa vanaf chalet Renard.

Mijn eigen rit begin ik rustig vanaf Bedoin. Doel is zoals altijd; boven komen . Wel wilde ik dat graag binnen de twee uren doen. Waarom weet ik niet maar het schijnt wel een magische grens te zijn. Het gaat eigenlijk prima. Van de voet tot het bos heb ik veel last van de wind die flink waait; schuin tegen! Vanaf de bocht in St. Esteve begint het bikkelwerk. En km of acht bikkelen tegen 10%; Natuurlijk zwaar maar het gaat eigenlijk prima. Velen fietsers haal ik in en zelf wordt ik twee keer gepasseerd - dat geeft moraal!

Naarmate de bomen minder worden en ik langzaam aan het einde van het bos kom voel ik de stevige wind. Vanaf Chalet Renard zal deze wind  behoorlijk mee gaan doen. Hier zou Luuk aansluiten maar de zenuwen heeft zijn darmen op hol gebracht.  Even later hoor ik dat hij een km of 2 achter me rijdt.

Op de kale vlakten heeft de wind vrij spel en in de binnenbochten heb ik het gevoel dat ik nauwelijks vooruit kom. De laatste kilometers zijn, mede hierdoor, ronduit zwaar. ik moet denken aan die kleine die ergens achter me fietst; hoe zou het hem vergaan? Inmiddels arriveer ik bij de laatste kilometer en ik kijk op de klok. Ik zie dat mijn deadline over 3 minuten afloopt. Dan weet ik al dat ik deze niet ga halen want de laatste km is moordend. In 2.02.24 rij ik over de top en stop ik naast de mooi uitgedoste snoepkraam. Lang tijd om erover na te denken heb ik niet want ik ga terug om Luuk bij te staan in zijn laatste kilometers.  Ik daal af en na een dikke kilometer komt dat menneke me zwaaiend tegemoet. Hoe is het mogelijk? Hij vindt het geweldig. Wordt door iedereen aangemoedigd en het gaat hem goed af hoewel hij in de laatste kilometer zijn benen begint te voelen. Blij is hij dus ook als hij boven is.  Ik ben trots op hem. Dat zou ik op die leeftijd niet voor elkaar gekregen hebben!

Renee begint een beetje overmoedig met een fors tempo aan de eerste kilometer. Ondans dat ik haar tot rust maan gaat ze er als een speer vandoor. Ik hou haar simpelweg niet bij zonder dat ik mijn,  toch al gepijnigde, benen helemaal opblaas. In mijn eigen tempo ga ik er achter aan. Twee kilometer verder ben ik bij haar en merk dat ze haar adem niet onder controle krijgt.

Even stoppen dus.. Ze heeft zich op het eerste stuk helemaal opgeblazen. Afstappen komt niet in haar vocabulaire voor en in drie etappes bereikt ze de top; uitgeblust!

Voor de afdaling nemen we de auto en halverwege houden we halt voor een picknick in het zonnetje. Iedereen is weer op adem en blij dat de top gehaald is.

Ardechoise 2011 - dag 3

Ardechoise 2011 - Dag 3

Het is in de nachtelijke uren niet tot me doorgedrongen. Maar de regen is de hele nacht met bakken uit de lucht gevallen. In de morgen is dat niet anders. Ik besluit even te wachten en om 7.45 uur wordt dat beloond. Het plenst dan in ieder geval niet meer en ik vertrek voor de laatste dag. Deze laatste beproeving begint met een klim van 23km naar de Gerbier de Jonc. Van de regen heb ik niet veel last en tijdens de klim breken er gaten in de bewolking. De omgeving is weer om te smullen. Halverwege een mooi zicht op “le cascade de Ray Pic”.

Op de Gerbier de Jonc is het mistig en ronduit koud; 8,2 graden! Echt weer voor een lekkere afdaling dus. Halverwege moet ik stoppen omdat mijn hele lichaam verkleumd is en ik bijna van mijn fiets afbibber. De mensen in St. Martial hebben dit begrepen en verwarmen de fietsers met thee en hun hartelijkheid. Het is net genoeg om de rest van de afdaling te volbrengen. Tijdens de “echte” ravitaillering in Arcens is het ergste leed geleden. Ik doe me hier tegoed aan het heerlijke stokbrood met saucisson, geitenkaas en andere lekkernijen. Vergezeld van een lekkere bak koffie. Natuurlijk eet ik weer veel te veel en dat breekt me de eerste kilometers weer op. In de lange klim naar St. Agreve kom ik weer in mijn ritme.Op de ravitaillering in St. Agreve is het een groot feest. Ondanks dat ik nog lang geen honger heb stop ik hier om de sfeer te proeven en die is super. Inmiddels zijn alle zaterdagrijders op dezelfde route en is het een heel gezellige drukte. Honderden fietsers doen zich te goed aan een uitgebreide bevoorrading er zijn optredens en er is muziek. De zon schijnt inmiddels weer en het jasje kan uit.

Na St. Agreve dalen we weer af om vervolgens de mooie beklimming naar Rochepaule aan te vallen. Boven in het dorp weer van hetzelfde laken een pak; lekker eten, muziek, kortom een schitterende ambiance. Zo gaat deze bonte stoet met fietsers verder door het prachtige landschap. Van dorp naar dorp. flink bergop om vervolgens weer af te dalen. Op de klim naar Lalouvesc voel ik de energie langzaam uit mijn benen vloeien. Deze 10km lange klim tot boven de 1000m hoogte is pittig.

Elke km verspreiden authentieke Franse orkestjes hun mooiste klanken over de bergflanken. De ouderwetse trekharmonica's geven een hele leuke sfeer. Af en toe wordt ik een beetje emotioneel van alle egards waarmee het Ardechoise volk ons tegemoet treed.

Lalouvesc is het laatste dorp voor de finish. Hier eet ik een stuk of tien halve sinaasappels en daarmee volbreng ik het restant van de klim en de lange afdaling naar st. Felicien. Na drie prachtige dagen bereik ik het eindpunt; blij dat ik binnen ben maar ook jammer dat het is afgelopen.

Nu is het tijd om het bagageprobleem op te lossen. Aan de organisatie vraag ik of ze mijn bagage naar nederland kunnen terug sturen. De jongen vraagt waar ik dan naar toe moet en als hij hoort dat ik de dag erna naar Valence moet biedt hij spontaan een lift aan; om 11.30 heeft hij daar een afspraak - probleem erg snel opgelost dus! Nadat ik me een biertje goed laat smaken vertrek ik richting de slaapplek van de eerste dag; Maison d'hotes Le Gouy http://www.legouy.e-monsite.com/.

Pierre trekt een fles Chataigne (kastanjebier) voor me open. Dat smaakt heerlijk!  Datzelfde geldt wederom voor de maaltijd die me een uur later wordt voorgeschoteld. Pierre en monique hebben alle registers opengetrokken en na vier gangen, begeleid door aperatief, heerlijke rode wijn, digestief, koffie, zit ik helemaal vol. Een prachtige afsluiter van 3 heerlijke fietsdagen in één van de mooiste regio's op deze aardkloot.

Op zondag wordt ik keurig naar Valence gebracht en om 20.00 uur 's- avonds ben ik weer thuis. De natuur en de mensen in het Zuid Franse land hebben mij geroerd. Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik afreis om de Ardechoise te fietsen.

Ardechoise 2011 - dag 2

Ardechoise 2011 - Dag 2

Slaapdronken en een beetje stijf hijs ik me in mijn wielertenue. Het is 6.45 uur in de ochtend en na een lekker ontbijtje met croissant en stokbrood zet ik koers voor de tweede dag van de Ardechoise. Vanuit St. Pierreville gaat de weg meteen behoorlijk omhoog in de richting van St. Julien de Gua. De damp stijgt op uit de omliggende dalen; een sprookjesachtig tafereel.

Het is lekker weer; het zonnetje schijn en het is 17 graden.Via de col de Fayolle bereik ik na een uur St. Julien de Gua; het eerste dorpje waar de inwoners ons trakteren op plaatselijke lekkernijen met een warme kop koffie. Vervolgens stijgt de weg tot in de dubbele cijfers en dat is veel t.o.v. de percentages die we tot nog toe voor de kiezen kregen. Boven op de Fayolle een lekker vlak stuk en een afdaling over een prachtig kleine weg richting Privas. Hier worden we door het stadscentrum geleid.

Opvallend overigens dat de bevolking juist in deze grote stad niets geregeld heeft. Direct na Privas krijgen we de Col du Benas voorgeschoteld. Weer 8 km klim en dito daling in de richting van Lussas. De inwoners van dit dorp hebben alle registers open getrokken en presenteren zich geheel in Romeinse stijl.

De fietsers worden getrakteerd op zelfgemaakte appelsap, gedroogd en vers fruit. In het restaurant kan gegeten worden; een drie gangen menu met wijn speciaal voor de fietsers. Er zijn veel Fransen die een heel menu naar binnen werken (inclusief de wijn). Ik hou het bij het hoofdgerecht , dat daarna al behoorlijk zwaar op de maag valt. Van de wijn alleen een klein slokje.

Het traject tussen Lussas en Vals les Bains is niet noemenswaardig en valt in het niet bij hetgeen dat ik tot dan toe gezien heb. Dat komt mede doordat ik de stops in de dorpjes links laat liggen. Het zijn er simpelweg te veel en ik heb last van een lunchdip! Ik kom weer bij in de klim richting Genestelle. De omgeving wordt mooier en mooier en bereikt uiteindelijk het absolute hoogtepunt op de top met uitzicht over de afdaling, de bloeiende kastanjebomen  en het ondergelegen Antraigues sur Volane – wat een schitterend plaatje!

En wat een heerlijke afdaling tot in het leuke stadje waar heel veel fietsers de terassen bezetten. Zelf klim ik gelijk door naar het verder gelegen Aizac. Het is een pittige maar wederom mooie klim door de bloeiende kastanjebossen. Boven tref ik de Breton die met een uitgebreide lunch bezig is; het nagerecht fromage du chevre. De pichet rosé die naast hem staat is bijna leeg.  Het is eigenlijk schitterend om te zien hoe Fransen de Ardechoise beleven. De sportieve uitdaging enerzijds maar ook vooral het genieten – hier zie je ook nauwelijks “echte” of althans vermeende wielrenners die een bepaald gemiddelde moeten halen. Treintjes heb ik op de donderdag en vrijdag nauwelijks gezien.  Ik voel me in ieder geval uitstekend op mijn gemak hier.

De laatste kilometers van de dag gaan via prachtige wegen richting Burzet; een leuk dorp aan de voet van de Gerbier de Jonc.

Burzet is een gezellig dorp en op het terras is het goed toeven. Onder het genot van een lekkere pot bier geniet ik hier nog een uurtje verder. Bij een prima 3 gangen diner worden de hoogtepunten van de dag doorgenomen. Het hotel zelf is wat minder, maar ja het bed is schoon, ben zelf erg moe, dus dat slapen loopt wel los.

Ardechoise 2011 - dag 1

Ardechoise 2011

Om 4.40 uur loopt de wekker af. Met de TGV bereik ik in no-time Valence. Om 12.00 uur heb ik mijn fiets in elkaar gezet en vertrek ik  voor een “lekker” tochtje van 45km naar St. Felicien. Het lekkere gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik de bagage op mijn rug voel. Deze is loodzwaar. Vooral op de klim in de richting van St. Victor. Als ik in de laatste km naar boven hark stopt er een auto die het blijkbaar niet kan aanzien. De bestuurder biedt aan om bagage, fiets en mijzelf naar St. Felicien te brengen. Dat aanbod grijp ik met twee handen aan.

In St. Felicien is het een drukte van jewelste. Allereerst zorg ik dat ik van mijn bagage afkom. Ik ga absoluut niet met deze bagage naar Lamastre (mijn logeeradres) en lever deze dus maar alsvast in voor het transport van morgen. Hier blijkt dat mijn rugzak 13kg weegt (4kg te zwaar) en ik moet veel spullen in de fietstas in St. Felicien laten staan. Na de formaliteiten meng ik me tussen het feestgewoel, loop wat rond bij “le depart” en drink wat op het terras.

Om 18.00 uur besluit ik verder te fietsen naar mijn logeeradres tussen Nozieres en Lamastre. Via de 10km lange, maar goed lopende, col du buison bereik ik na 24 km mijn logeeradres. Een schitterende gites (chambres d’hotes). Hier wordt ik naar mijn leuke kamer gebracht. Erg vriendelijke mensen die me een maaltijd voorschotelen waarbij ik bijna mijn handen op eet; echt super (€ 18,-- voor een 4 gangen diner incl. de wijn, die ik met het oog op de komende dagen, met mate nuttig).

Ardechoise 2011 - Dag 1
Na een lekker ontbijtje stap ik ’s-ochtends een beetje zenuwachtig op de fiets. Het is heerlijk weer. Via een prachtig tussendoorweggetje bereik ik na 19km St. felicien. Na een rustige start bereik ik de eerste dorpjes waar een spontaan volksfeest plaatsvindt. De dorpelingen zijn razend enthousiast en we worden met veel gejuich en met alle egards ontvangen. Drinken, stokbrood met confiture de chataigne (kastanje) of saussicon, cake. Het grappigst, zijn de schoolkinderen die langs de kant staan. Ik wordt hier erg warm van en moet echt af en toe slikken om het enthousiasme dat de bewoners hier ten toon spreiden – encroiable!

Maar er moet ook gefietst worden en het gaat behoorlijk op en af. In het limburgse en Belgische land waar ik normaal fiets is het kort en fel. Hier is het echt een kwestie van de lange adem; en dat ligt me wel. De klim rustig beginnen; in het goede ritme komen en in een strak tempo naar boven rijden. De “taktiek” die me prima bevalt. Inmiddels bevind ik me op een prachtig gedeelte van het parcours. Ik geniet met volle teugen en dat geeft me voldoende energie om de vermoeidheid in mijn benen te verdringen.

Inmiddels schuiven er flinke wolken voor de zon. Op dat moment is dat niet zo erg want het is behoorlijk warm. Tijdens de lange en prachtig beklimming van de col de Faye voel ik de eerste nattigheid. Op het moment dat ik het “buffet” bereik dat boven op deze col is ingericht valt de regen met bakken uit de lucht en kraakt de hemel. Het zeil dat de mensen gespannen hebben heeft meer gaten dan plastic en is absoluut niet bestand tegen de enorme hoeveelheid regen die uit de lucht valt. Een regenjasje heb ik niet maar krijg een vuilniszak aangereikt die ik dankbaar over mijn wielershirt trek.

Na een hoosbui van drie kwartier bedaart de hemel en kan ik bibberend verder naar Albon. Ondanks de lekkernijen die ons worden aangeboden stop ik niet en rij door naar St. Pierreville waar het eerste logeeradres is gelegen. In St. Pierreville worden de fietsers getrakteerd op bierre de Chataigne; een heerlijk kastanjebier. De burgemeester van het dorp staat achter de tap en spoort ons aan om er vooral nog een te nemen. Ik laat het me dan ook goed smaken.

Na 4 kastanjebiertjes en een lekkere douche plof ik moe maar voldaan op het bed neer. 123 km onvervalst prachtig Ardechoise landschap met 2100hm kreeg ik voor de kiezen. Samen met 2 Haut Savoiers en een Breton laten we tijdens de heerlijke 3 gangen diner, die s'avonds wordt geserveerd, de hoogtepunten van de dag de revue passeren. En met een lekker wijntje erbij wordt mijn Frans steeds beter. Na een ongelooflijk mooie dag val ik in een diepe slaap.

Ardechoise voorbeschouwing

Over een dikke week is het zover. Dan vertrek ik met de TGV naar het Zuiden van frankrijk voor de Ardechoise 2011. Ik rij de driedaagse La Châtaigne - Ardéchoise - 349km, met 6500 hoogtemeters. Tel hierbij de heen- en terugreis naar mijn overnachtingsadres (44km) en ik weet dat ik het erg zwaar ga krijgen; hoewel ik meer gefietst heb dan ik ooit heb gedaan en beter in vorm ben dan ik ooit ben geweest. De afstand die ik volgende week drie dagen achter elkaar ga rijden heb ik afgelopen weekend gereden. Na 137 km zat ik er behoorlijk doorheen. Weliswaar een excuus; veel wind en erg warm, maar dat kan in de Ardeche ook best wel eens het geval zijn.

Niet alleen het fietsen is spannend, ook het feit dat ik er in mijn uppie naar toe ga met de TGV is wel apart. Mijn fiets gaat mee in een speciale fietstas van 90 x 120m. in Valence wordt dit vehikel uitgepakt en gaat de reis verder per fiets naar St. Felicien (50 km) en door naar mijn overnachtingsplaats in de buurt van Lamastre. Op de startdag moet ik dus eerst 22 km naar de start in St. Felicien fietsen om vervolgens de tocht te beginnen

De Ardechoise staat niet alleen bekend om het mooie en zware parcours. Deze tocht staat vooral bekend als een waar fietsfeest. Er zijn prijzen te winnen voor de dorpen die het mooist/origineelst uitgedost zijn. En dus gaan de dorpen  met elkaar de strijd aan.

Het parcours zelf is zwaar maar erg mooi. Verleden jaar heb ik een gedeelte van het parcours gefietst en ik ben er smoorverliefd op geworden. Nu heb ik toch al een tik van Frankrijk maar de Ardeche vond ik wel heel speciaal. De hoogste top wordt op de derde dag bereikt (Gerbier de Jonc) waarna alle tochten bij elkaar komen (alle meerdaagse tochten en de ééndaagse cyclorijders). De laatste 50 km op een afgesloten parcours terug naar St. Felicien. Daar zal ik me een goeie pot bier wel laten smaken. De laatste 22 km terug naar de plek waar ik de laatste nacht doorbreng gaan helaas flink bergop.


Het zal zeker zwaar worden maar ik ben vastbesloten vooral te genieten. De enige must is het halen van de overnachtingsplek. Hoe lang ik daar verder over doe is geen punt. Lekker hapje onderweg en misschien nog wel een duik in één of andere rivier of meer. Het is de bedoeling dat het een vakantie wordt en ik weet zeker dat dit gaat lukken. Hopelijk zit het weer een beetje mee!

Nadat ik hopelijk weer een goede nachtrust heb gehad in Gouy fiets ik op zondag terug naar Valence waar ik om 14.00 uur op de TGV richting Luik moet stappen.

.

Les Crêtes-Ourthe-Aisne-Ambleve

Als voorbereiding op de Ardechoise kies ik voor de Waalse Pijl.  Volgens velen de zwaarste toertocht in deze contreien. Deze tocht wordt echter afgelast. Alweer problemen met vergunningen; dus op zoek naar een alternatief. Dat vind ik in "Les Crêtes-Ourthe-Aisne-Ambleve"; een kleinschalige toertocht vanuit Seraing. Een uitstekend alternatief blijkt vandaag!

De tocht begint vroeg voor mij. Om 7.30 uur rij ik al weg uit het Centre Sportif van Seraing. Al snel veranderd één van de smerigste stadsdelen van Luik in een parel van de Condroz. Deze streek heb ik nooit aangedaan met mijn fiets maar sinds vandaag ben ik er smoorverliefd op geworden. Mooi afwisselend landschap met hele leuke klimmen.

Via Rotheux, Tavier, Xhos worden de toerrijders richting Hamoir geloodst. Druk is het niet. Af en toe een fietser die me voorbij rijdt, autoverkeer is er nauwelijks en door de mooie bossen wordt het getik van de derailleur slechts overstemd door de vrolijke ochtendzang van de vogels. Het landschap golft op en af. Ik heb het helemaal naar mijn zin!

In de buurt van de inmiddels al 2e ravitaillering is de eerste noemenswaardige lange klim (cote de Fays). De ravitaillering zijn trouwens uit de kunst. Ben je al eens in een Belgische patisserie geweest; welnu, fiets volgend jaar deze tocht en je krijgt er 3! Voor het luttele bedrag van € 5,-- inschrijfgeld kun je vele soorten heerlijke cake, taartjes, wafels en weet ik veel wat allemaal eten. En dat gegoten in een prachtig decor waar je verschrikkelijk kunt afzien.

En afzien gaat het wel een  beetje worden. Via de prachtige en lange afdaling van les Forges (die ik 2 weken geleden nog beklom), de stevige en lange beklimming van de Xierfomont, wordt koers gezet richting een smerige steile tweetrapsraket; La Redoute. Tijdens de Frans Schoubben Memorial had ik het hier erg zwaar maar nu viel het mee; ondanks het inmiddels behoorlijk warme weer. In een rustige cadans rij ik tot de steile stukken waar ik vandaag redelijk makkelijk tegenop hark.

Op de top van de Redoute heb ik 100km afgelegd. Via Florzé en Rouvreux rij ik in de richting van de Chambralles. Deze laten we echter links liggen en zetten koers naar de derde ravitaillering waar de maag weer gevuld wordt met allerlei lekkernijen. De tocht gaat verder langs Chanxhe, Poulseur en Esneux, prachtig gelegen dorpen langs de Ourthe. 

In een rustig tempo wil ik de resterende 25 km volbrengen. Aan mijn wiel merk ik plots een metgezel. Na een tijdje kom deze langszij en blijkt het een leuk uitziende blonde dame. Strak uitgedost in een castellipakje. Helaas nam ze voor mij net iets te hard over. Aanpikken ging niet echt makkelijk want ik zat al tegen de kramp aan.

Na het vrij vlakke stuk langs de ourthe rij ik verder naar een prachtige apotheose in de vorm van de cote de Rotheux, een schitterende klim van ruim 2km.  Maar op 9km voor de finish is dit een ware killer. Als ik boven ben is de jus volledig uit de benen en prijs ik de organisatie dat de laatste 5km alleen maar berg af gaan.

Op het Centre Sportif in Seraing neem ik de gebruikelijke Jupiler en een heerlijke barbecueworst, althans zo zag het eruit. Schijn bedriegt soms. Want na het eten van deze worst heb ik meer vet binnengekregen dan ik op de hele dag verbrandde. De barbecueworst is dan ook overigens het enige kleine minpuntje dat ik kan verzinnen. Het is met andere woorden één van de mooiste toertochten die ik ooit gereden heb. Een erg goed uitgepijlde, pittige en prachtige route, 3 zeer uitgebreide ravitaillering; een dikke chapeau voor de organisatie.

Frans Schoubben memorial

Op 15 mei 2011 staat met grote letters "Grenslandklassieker" in mijn agenda. Ik was er helemaal klaar voor. Startpapieren waren al in huis, fiets klaar. Maar de dag voor de start slaat het noodlot toe; tijdens het poetsen van de boeiboorden van mijn huis, glij ik van de trap en verzwik mijn enkel. Een uur later is de voet gezwollen en heeft alle kleuren van de regenboog. Lopen is erg moeilijk, Als ik de dag erna de trap afstrompel in mijn fietstenue kijken 3 verbazende blikken mij aan, alsof ik gek geworden ben. Ik weet het eigenlijk zelf al. Ze hebben gelijk; ik kan niet fietsen!

Na een week rust is de voet al een stuk beter en ik schrijf me in voor de Frans Schoubben Memorial. Omdat ik geen zin heb om naar Tongeren te rijden, pik ik het startbewijs op bij de 1e bevoorrading in Melen. Via beklimmingen van o.m. le Bois d'Olne, de Transenster kom ik uit bij de helling die ik nog nooit gereden heb; Cote de la redoute

Nadat ik de uit liege-Bastogne-Liege bekende brug in Remouchamps gepasseerd ben,  begint de weg licht te hellen. De eerste km van de klim gaat goed en ik weet dat het ergste nog moet komen. En dat klopt want de laatste 700 meter is harken naar boven; wat een steil kreng! In iets meer dan 10 minuten hijs ik mezelf naar de top. 

De afdaling die volgt gaat een stuk sneller en voordat mijn benen hersteld zijn begint de Cornesse. In mijn gedachten is dat ook een steile rakker maar blijkbaar is er gekozen voor een milde variant. Deze is goed te doen. 

Hierna volgt nog een primeur die me doet denken aan vroegere edities van LBL; Cote des Forges. Behoorlijk steil en trekt lang door. Via Beaufays daal ik af naar Trooz waar ik de route van de FSM verlaat. Via de cote du Bouny rij ik richting Romsee en beyne om vervolgens via Jupille terug naar huis te rijden. Op de teller staan 110km met hierin 1600 hoogtemeters. Ik hoef eigenlijk niet te kijken naar deze cijfers want de benen zeggen genoeg.

De Frans Schouben Memorial? Leuke beklimmingen weinig spannende route maar perfecte bevoorrading. Volgend jaar toch maar weer de Grenslandklassieker; als ik heel blijf.

HET WEEKEND VAN DE HEL

Het weekend van 2 en 3 april staat helemaal in het teken van fietsen. Traditiegetrouw wordt dan de “Hel van het Mergelland” in Eijsden gereden. Niet alleen de profs maken hier hun opwachting. Ook de basisschool kids kunnen hier hun kunsten vertonen in de dikke bandenrace. Luuk en Renee geven acte de présence en strijden met hun klasgenoten om de hoogte eer; Renee gaat er met de grootste beker vandoor. Luuk redt dat net niet maar wordt knap 6^e.

Pa moet daags erna aantreden voor “de Hel”. De temperatuur is ten opzichte van de zaterdag zijn gehalveerd en de zon heeft zich verstopt achter een wolkendek. Bij de start is het nog droog. Al bij de start op de Vroenhof wordt ik bevoorraad. Dat is niet echt nodig want de pannenkoeken met appelstroop zitten in de zak.

De eerste kilometers richting Mesch zijn vlak. Samen met de laatste kilometers zijn dit ook vrijwel de enige vlakke kilometers. De Mescherberg, het eerste obstakel wordt rustig opgefietst. Al snel volgt de Bukel en golft het wegdek continu omhoog en omlaag. Echt best gaat het niet. Al vroeg fiets ik behoorlijk in het rood en ik heb altijd behoorlijk wat opwarmkilometers nodig. Mathijs, Xavier en Chris hebben hier weinig last van. Samen met Stefan, die de Ronde van Vlaanderen (toertocht) in de benen heeft ben ik gedoemd tot achtervolgen. We zijn al een flink eind op weg als ik merk dat de benen beter beginnen te draaien. Dit is tijdens de eerste klim met dubbele stijgingspercentages; Bergenhuizen. Van hier gaat het via Ulvend en de Loorberg (Slenaken) naar het Belgische landschap voor de Voerense apotheose.

Na de leuke en goede bevoorrading boven op la Planck dalen we richting het eerste tijdritje; de klim van Crindael. Het gaat prima. Ik pijnig de benen maar hou nog wat reserve voor de zwaarste beproeving die straks volgt. Na de afdaling wordt koers gezet richting Rullen; één van de mooiste beklimmingen van de omgeving. De weg ernaar toe gaat al vals omhoog. De klim zelf begint met rustige percentages maar stijgt, naarmate de klim vordert, flink in de dubbele cijfers. Op één van de steilste stukken kijk ik recht in de lens van de fotograaf die dit stukje ontbering ongenadig vastlegt. Een voorbij racende tractor kent ondertussen geen genade en rijdt me bijna van de sokken.  

Inmiddels valt de eerste regen uit de lucht en wordt de naam van deze toertocht NOG meer eer aan gedaan. Naast de vele klimkilometers ook nog een nat wegdek. Het volgende obstakel is de Voie des mort. Een klim die je behoorlijk voor het lapje houdt; na drie keer het idee te hebben dat je boven bent moet je uiteindelijk toch nog een vierde keer flink op de pedalen. Via de afdaling van het Bois de Mauhin wordt koers gezet naar de ultieme beproeving van de dag - Les Waides. De benen voelen nog prima en ik ben vastbesloten een toptijd neer te zetten (voor mijn doen althans). Vanaf de mat, die het beginpunt markeert, probeer ik een strak tempo te rijden. Nog niet voluit want ik weet dat het venijn in de staart zit. Op het gedeelte waar de klim echt steil wordt schakel ik een tandje zwaarder en al staande baan ik me een weg langs mijn voorgangers. Ik wil dit tempo tot boven volhouden maar de verzuring slaat ongenadig toe. Noodgedwongen moet ik weer een tandje terug en zittend pedaleer ik in een redelijk tempo verder. Als ik me tijdens de laatste meters laat uitrollen wordt ik net gepasseerd door een dorpsgenoot die blijkbaar in mijn kielzog is meegereden;  Grrr!

Het “klim”leed is geleden. Het weer zet echter nog een flinke tand bij. In de afdaling van La Heydt valt de regen met bakken uit de lucht. De haven is dan echter al in zicht en de Vroenhof in Eijsden is weer snel bereikt. Een lekker warm bad lonkt maar niet voordat de rit wordt afgesloten met een lekkere pint. Hier komen we trouwens op het enige (kleine) minpuntje van deze toertocht. Het bier wordt in een plastic bekertje geschonken; dat smaakt net even iets minder.

Al met al een leuke toertocht met een pittig parcours zo vroeg in het seizoen. Veel dorpsgenoten gezien waarvan ik niet wist dat ze dezelfde fietstik hebben als ik. Het was Genieten!!!! De afspraak voor volgend jaar is weer gemaakt.

FIETS.NL - FORUMRIT

De winter ligt achter ons en het seizoen 2011 is inmiddels al weer een tijdje op gang. In december een paar leuke sneeuwritjes en vanaf januari toch geprobeerd om in ieder geval in de weekeinden wat kilometers te maken. Dat lukt meestal maar half omdat januari/februari toch vaak de maanden zijn waar verkoudheden, griepjes en carnavalsperikelen roet in het eten gooien.

Maar op zaterdag 19 maart gaat het seizoen dan toch serieus van start. Op het programma staat een ritje met forumleden van www.fiets.nl. Grappige bijkomstigheid; het ritje is georganiseerd  door een leuk stel Rotterdammers. De deelnemers moeten bijna allemaal 2 uur rijden voor dit ritje. Zelf ben ik binnen een half uurtje op de startlocatie in Holset. 

Na een heerlijk stuk vlaai wordt met 17 man sterk gestart in een temperatuur waar je niet vrolijk van wordt. Het heeft s'nachts flink geregend, de wegen zijn nat en de eerste lekke band wordt al na 4 kilometer genoteerd. Deze stop tussen Mechelen en Eys maakt de gevoelstemperatuur er niet beter op; het is KOUD! Maar gelukkig breken in de verte de eerste lichtblauwe strepen tussen de wolken en een uur later fietsen we in de volle zon; die ons ook de rest van de dag gezelschap houdt.

Onze Rotterdamse vrienden hebben voor voldoende klimwerk gezorgd.  De eerste bult is de naastgelegen, mildere variant van de Eyserbosweg waarna natuurlijk de Fromberg volgt.

Via een klim richting Walem en de Sibbergrubbe rijden we via Slenaken naar Teuven. Door een wegopbreking tussen Slenaken en Teuven moeten we allen behoorlijk door het slijk. De beloning: een stuk appelgebak waar je u tegen zegt. Niet dat de smaak zo bijzonder is maar met name de afmeting mag er zijn; genoeg voor een lunch dus!

De tweede lus gaat door het pays d'Aubel. Via Hombourg rijden we over een iets te drukke weg richting Aubel. Vanaf hier begint de route voor de puristen. Een prachtige weg van 2 meter breed met uitzicht over de vlakte rondom Aubel. Een hele mooie weg die ik nooit gereden heb en die ook de Aubelse inboorlingen waarschijnlijk nooit vinden; je moet blijkbaar van ver komen om deze weg op te merken; Rotterdam alaaf! Het zal zeker vaker "mijn" weg worden als ik doorsteek naar La Clouse of Birven.

Via Birven rijden we uiteindelijk richting Amerikaans Kerkhof en later naar Plombieres. De prachtige Kinkenweg gaat wel erg makkelijk dit keer. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat we deze naar beneden rijden. Via montzen, Sippenaken komen we bij de laatste hindernis van de dag; de Camerig. De jus is dan al lang uit de benen en waar ik bijna de hele dag ergens in de middenmoot rij, moet ik hier genoegen nemen met een plek in de achtergrond. De 87 km hakken er toch behoorlijk in. Niet in de laatste plaats door het aantal hoogtemeters (ruim 1200) dat toch vrij veel is voor de tijd van het jaar.